Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάννη Ταχόπουλου στις 25-1-2013 στη Θεσσαλονίκη

 

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, στις 19.30 το βιβλίο του Γιάννη Ταχόπουλου “Η Θεσσαλονίκη, ο Μαζάουερ και τα φαντάσματα του οθωμανισμού”. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Ντίνος Χριστιανόπουλος, ποιητής

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας

Γιάννης Μέγας, συγγραφέας

Νικόλαος Μέρτζος, πρόεδρος ΕΜΣ

Γιάννης Ταχόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου

Συντονιστής: Βασίλης Κοντογουλίδης, δημοσιογράφος

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Εθνικής Αμύνης 4.

Jacques Rancière, Ο μερισμός του αισθητού: Αισθητική και Πολιτική

Jacques Rancière, Ο μερισμός του αισθητού: Αισθητική και Πολιτική, μετάφραση: Θεόδωρος Παραδέλλης, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2012, ISBN 978-960-8219-85-4.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Πέρα από τις διαμάχες σχετικά με την κρίση της τέχνης ή το θάνατο της εικόνας που αναπαράγουν την ατέρμονη σκηνή του «τέλους της ουτοπίας», το κείμενο αυτό θέτει μερικούς από τους όρους κατανόησης του δεσμού που συνδέει την αισθητική με την πολιτική. Προτείνει, προς τον σκοπό αυτό, να επανέλθουμε στην αρχική εγγραφή των καλλιτεχνικών πρακτικών στον καταμερισμό των χρόνων και των χώρων, του ορατού και του μη ορατού, του λόγου και του θορύβου, που ορίζει ταυτόχρονα τον τόπο και το διακύβευμα της πολιτικής. Μπορούμε τότε να διακρίνουμε τα ιστορικά καθεστώτα των τεχνών ως ιδιαίτερες μορφές αυτής της σχέσης και να παραπέμψουμε τις θεωρήσεις σχετικά με το ένδοξο ή μοιραίο πεπρωμένο της «νεωτερικότητας» στην ανάλυση μιας από τις ιδιαίτερες αυτές μορφές. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε πώς ένα και το αυτό καθεστώς σκέψης θεμελιώνει την ανακήρυξη της αυτονομίας της τέχνης και την ταύτισή της με μια συλλογική εμπειρία.

Jacques Ranciere

Απόσπασμα από τη σελ. 42 του βιβλίου:

[…]Το αισθητικό καθεστώς των τεχνών δεν αντιπαραθέτει το παλιό στο νέο. Αντιπαραθέτει, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, δυο είδη ιστορικότητας. Το παλιό αντιπαρατίθεται στο νέο μόνο στο πλαίσιο του μιμητικού καθεστώτος. Στο αισθητικό καθεστώς της τέχνης, το μέλλον της τέχνης, ο χωρισμός της από το παρόν της μη τέχνης, επαναφέρει συνεχώς στο προσκήνιο το παρελθόν.

Αυτοί που εξυμνούν ή καταγγέλουν την «παράδοση του νέου», στην πραγματικότητα ξεχνούν ότι αυτή η παράδοση έχει ως απόλυτο συμπλήρωμα της «την καινότητα της παράδοσης». Το αισθητικό καθεστώς των τεχνών δεν ξεκίνησε με πρόθεση να επιφέρει μια καλλιτεχνική τομή. Ξεκίνησε με πρόθεση να επανερμηνεύσει το τι κάνει την τέχνη ή τι κάνει η τέχνη[…].

Jacques Rancière, Ο μερισμός του αισθητού: Αισθητική και Πολιτική, μετάφραση: Θεόδωρος Παραδέλλης, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2012,σελ. 42.

Παρουσίαση του βιβλίου «3 και 1 ΚΕΙΜΕΝΑ» του Δ. Κωτσάκη στις 12-1-2013 στη Θεσσαλονίκη

http://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ, Λαϊκισμός, Αντιλαϊκισμός και Κρίση, εκδόσεις Νεφέλη

Νικόλας Σεβαστάκης, Γιάννης Σταυρακάκης, Λαϊκισμός, Αντιλαϊκισμός και Κρίση, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2012, ISBN 978-960-504-046-8.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Το θέμα αυτής της μελέτης είναι συγκεκριμένο: η συγκρότηση του σημερινού αντιλαϊκιστικού λόγου. Σε αυτόν τον λόγο, η αυτόματη σχεδόν διάγνωση (κάποιου είδους) λαϊκισμού συνυπάρχει με ευρύτερες αξιώσεις για την ερμηνεία της κρίσης και των αιτίων της. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις, ο αντιλαϊκιστικός λόγος ενεργοποιεί μια βασική αφετηριακή πεποίθηση: ότι ο λαϊκισμός, και ιδιαίτερα ένας αριστερόστροφος ή προοδευτικός/αντιστασιακός λαϊκισμός, συνιστά εδώ και καιρό τον κύριο στρατηγικό εχθρό κάθε έλλογης πολιτικής, κάθε μεταρρυθμιστικής αγαθής βούλησης. […] Ο αντιλαϊκιστικός λόγος διεκδικεί πια με τη μεγαλύτερη ένταση το μονοπώλιο της ορθής χρήσης του δημόσιου λόγου και της πρακτικής πολιτικής φρόνησης. Εκδηλώνεται συγχρόνως ως η αυταπόδεικτη αλήθεια του πραγματικού, των όρων ύπαρξης και συγκρότησης της πραγματικής ζωής απέναντι στις «ονειροβασίες» των αντιπάλων του. […] Η κυρίαρχη πολιτική κλίση του σημερινού αντιλαϊκισμού είναι ένας ολιγαρχικός ελιτισμός σε απόκλιση από τον πυρήνα αξιών μιας φιλελεύθερης και κοινωνικής δημοκρατίας.
(Νικόλας Σεβαστάκης)

Η διαμάχη λαϊκισμού-αντιλαϊκισμού αναδύεται πλέον σε αξονική διαιρετική τομή της ελληνικής δημόσιας σφαίρας. Από τη μία, όπως ήταν αναμενόμενο, τα αιτήματα των κοινωνικών στρωμάτων και των πολιτών που βιώνουν τη βίαιη καθοδική κοινωνική κινητικότητα σταδιακά συντάσσονται μεταξύ τους σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο που αντιπαραθέτει τον «λαό» στις εγχώριες και ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Από την άλλη, όπως δεν ήταν το ίδιο αναμενόμενο, ανίκανες και απρόθυμες να οικειοποιηθούν παραγωγικά και να μετουσιώσουν το «λαϊκό», οι εν λόγω ελίτ επιχειρούν να το απωθήσουν ανάγοντάς το στο σύστοιχό του «λαϊκιστικό», στο οποίο βολικά φορτώνουν κάθε κακοδαιμονία. […] Το κρίσιμο ερώτημα είναι μάλλον το εξής: πώς είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί ένας υπεύθυνος λαϊκός-δημοκρατικός πόλος – ένας υπεύθυνος, δημοκρατικός λαϊκισμός; […] Πρόκειται για ένα στοίχημα ανοιχτό, μιας και ο δεσμός ανάμεσα στα λαϊκά-δημοκρατικά αιτήματα και τον φορέα, το πολιτικό υποκείμενο, που θα κατορθώσει να αναλάβει την αντιπροσώπευσή τους είναι αμφίδρομος, χαρακτηρίζεται από πλαστικότητα. Ο πολιτικός φορέας κατασκευάζει, επινοεί εκείνο που συγχρόνως αντιπροσωπεύει· προσφέρει στον «λαό» μορφή και προσανατολισμό.
(Γιάννης Σταυρακάκης)

Δείτε και:

• Χρ. Ηλιάδης, Μετά τον εθνικολαϊκισμό; (ΑΥΓΗ/ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ, 6-1-2013)

Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Τρία απρόσεκτα διηγήματα

Γιώργης Γιατρομανωλάκης,Τρία απρόσεκτα διηγήματα, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2012, ISBN 978-960-505-014-6.

Τρία εξαιρετικά διηγήματα του Γιώργη Γιατρομανωλάκη που αφορούν, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, «τα πεπραγμένα τριών ανθρώπων που για διάφορους λόγους δεν υπήρξαν, όπως ενδεχομένως θα έπρεπε, προσεκτικοί«. Καλογραμμένα, λίαν ενδιαφέροντα, με ωραίο ύφος, διαβάζονται απνευστί.

Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το δεύτερο διήγημα με τίτλο «Τελχῖνες σῆτες βιβλίων«:

[…]Τά βιβλία μου τά ἀγάπησα ὑπερβολικά. Τά ἐλάτρεψα μπορῶ νά πῶ. Ἴσως μάλιστα περισσότερο ἀπό ὅσο θά ἔπρεπε. Νά ἐρωτεύεσαι τά βιβλία δέν εἶναι κακό. Ἀλλά νά τά ἐρωτεύεσαι περισσότερο ἀπό τούς ἀνθρώπους, αὐτό εἶναι κακό. […]

Γιώργης Γιατρομανωλάκης,Τρία απρόσεκτα διηγήματα, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2012, σελ. 36.

Γιώργος Κοροπούλης, Μεγάλου Βασιλείου: Ομιλία προς τους πλουτούντας (μεταγραφή)

Μέγας Βασίλειος, Ομιλία προς τους πλουτούντας, μεταγραφή: Γιώργος Κοροπούλης, ένθετη έκδοση της εφημερίδας Η ΑΥΓΗ, αρ.φυλ. 11599, Αθήνα 5-6 Ιανουαρίου 2013, σσ.32. [Για το  πρωτότυπο της ομιλίας πιέστε εδώ].

Η σελ. 17 της ένθετης έκδοσης

Σε σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας  Η ΑΥΓΗ διαβάζουμε:

Η «Προς τους πλουτούντας» ομιλία του επισκόπου Καισαρείας Βασιλείου (330 περίπου – 378 μ.Χ.)  εναλλάσσει τον λίβελο κατά της άνισης κατανομής του κοινωνικού πλούτου μ’ ένα απροσχημάτιστο κήρυγμα κοινοκτημοσύνης. Την εποχή εκείνη, άλλωστε, ο Βασίλειος έχει συμπυκνώσει την κοινωνική του δράση σ’ ένα συγκρότημα που ανήγειρε ξοδεύοντας τη δική του περιουσία, όση δεν είχε μοιράσει κιόλας στους φτωχούς. Το έργο συνομιλεί, με τον τρόπο του, με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.

Παραθέτουμε  αποσπάσματα από την εξαιρετική μεταγραφή του Γιώργου Κοροπούλη:

[…] Ώστε όποιος αγαπά σαν τον εαυτό του αυτόν που είναι πλάι του δεν κατέχει τίποτα παραπάνω απ’ αυτόν που είναι πλάι του. Κι εσύ δείχνεις να έχεις πολλά. Από που; Προφανώς επειδή η δική σου απόλαυση σου φάνηκε προτιμότερη απ’ το να παρηγορείς τους πολλούς. Όσο όμως πλεονάζουν τα πλούτη σου, τόσο σου λείπει η αγάπη.[…] (σελ. 6-7)

***

[…]Ξέρω πολλούς που νηστεύουν, προσεύχονται, στενάζουν και δείχνουν όλη την ανέξοδη ευλάβεια, σ’ όσους θλίβονται όμως δεν δίνουν δεκάρα. Τι τους ωφελεί η υπόλοιπη αρετή; […](σελ.11).

***

[…]Γιατί όσοι αγαπούν το χρυσό, χαίρονται να τους δένουν, φτάνει να’ ναι οι χειροπέδες χρυσές. […] (σελ. 13).

***

[…] Όταν μπαίνω στο σπίτι νεόπλουτου που μεγαλοπιάνεται και το βλέπω γανωμένο παντού με λουλούδια, ξέρω πως δεν κατέχει τίποτα πολυτιμότερο απ’ όσα φαίνονται, αλλά στολίζει τα άψυχα και έχει αστόλιστη την ψυχή. Πες μου, τόσο πια απαραίτητα είναι τα αργυρά κρεβάτια και τα αργυρά τραπέζια, τα ελεφάντινα καθίσματα και τα ελεφάντινα αμάξια. ώστε για χάρη τους τα πλούτη να μην περνούν στους φτωχούς, μολονότι χιλιάδες στέκουν έξω απ’ την πόρτα σου και κάθε εξαθλιωμένου ακούς τη φωνή; Όμως εσύ αρνείσαι να δώσεις, γιατί λες πως ποτέ δεν θα έφτανε για όλους όσοι ζητούν. Και με τη γλώσσα ορκίζεσαι, αλλά σ’ ελέγχει το χέρι σου. Γιατί σιωπώντας το χέρι διαλαλεί πως λες ψέματα, καθώς η πέτρα του δαχτυλιδιού σου το κάνει ν’ αστράφτει. Πόσους θ’ απάλλασσε ένα δαχτυλίδι σου  απ’ τα χρέη τους; Πόσα σπίτια που καταρρέουν θ’ ανόρθωνε;[…] (σελ. 14)

***

[…] Γιατί όπως οι μέθυσοι βρίσκουν αφορμή να πίνουν όσο τους βάζεις κρασί, έτσι και οι νεόπλουτοι, που απέκτησαν πολλά, επιθυμούν περισσότερα, κι όσα προστίθενται τρέφουν την αρρώστια τους κι η φροντίδα γι’ αυτά φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα εντέλει[…] (σελ. 17).

***

[…] Ο πλεονέκτης όμως δεν σέβεται τον χρόνο, δεν ξέρει σύνορα, δεν παραδέχεται τη σειρά της διαδοχής, αλλά μιμείται τη βία της φωτιάς ‘ όλα τα κατατρώει, σε όλα εξαπλώνεται.[…]Τίποτα δεν αντιστέκεται στη βία του πλούτου’ όλα υποκύπτουν στην τυραννία του, όλα ζαρώνουν κάτω απ’ την εξουσία του, έτσι που όποιος αδικήθηκε να σκέπτεται μάλλον πως δεν θα πάθει κι άλλο κακό παρά να ζητάει το δίκιο του για όσα έπαθε ήδη.[…] Αν αντιμιλήσεις, σε χτυπούν’ αν θρηνήσεις, σε καταγγέλλουν ότι εξύβρισες, και προσάγεσαι, και θα βρεθείς στο κελί. Κι οι συκοφάντες πανέτοιμοι, να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή σου. Θα είσαι ευχαριστημένος αν απαλλαγείς απ΄ όλα αυτά εκχωρώντας και κάτι παραπάνω εντέλει(σελ. 18-19).

Μέγας Βασίλειος, Ομιλία προς τους πλουτούντας, μεταγραφή: Γιώργος Κοροπούλης, ένθετη έκδοση της εφημερίδας Η ΑΥΓΗ, αρ.φυλ. 11599, Αθήνα 5-6 Ιανουαρίου 2013.

Γιῶργος-Ἴκαρος Μπαμπασάκης, Ἡ Λεγεώνα τῶν Φίλων

Γιῶργος-Ἴκαρος Μπαμπασάκης, Ἡ Λεγεώνα τῶν Φίλων, ἐκδόσεις Περισπωμένη, Ἀθήνα 2012, ISBN: 978-960-99850-8-6.

α’

Ἡ Φιλία εἶναι τὸ Βαρὺ Πυροβολικὸ

ποὺ γκρεμίζει τὰ ἁπανταχοῦ Σινικὰ

Τείχη τῆς ἀνοησίας.

(σελ.9)

***

ιθ’

Φιλία εἶναι ὁ Φονιὰς τῆς Φθορᾶς

(σελ.27)

Γιῶργος-Ἴκαρος Μπαμπασάκης, Ἡ Λεγεώνα τῶν Φίλων, ἐκδόσεις Περισπωμένη, Ἀθήνα 2012, ISBN: 978-960-99850-8-6.

Δείτε και:

• Δελτίο τύπου του εκδότη
• Γιῶργος-Ἴκαρος Μπαμπασάκης, Ἡ Λεγεώνα τῶν Φίλων (στο μπλόγκ Φούμαρα)

Stanislaw Jersy Lec, Ἀχτένιστες Σκέψεις II(ἐπιλογή)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ  Stanislaw Jersy Lec, Ἐπιλογή ἀπό τις Ἀχτένιστες σκέψεις, μετάφραση: Ἀφροδίτη Κολλάρου, ἐκδόσεις Στιγμή, σειρά: Στοχασμοί, ἐπιμέλεια σειράς: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, Ἀθήνα 2004.

93

Νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς σας, ἴσως αὐτὸ νὰ κάνει κακὸ στὴν καλή τους φήμη. (σελ. 29)

108

Οἱ μελλοντικοὶ Δαρβίνοι θὰ διατυπώσουν ἴσως τὴ θέση ὅτι τὰ πιὸ ἀνεπτυγμένα ὄντα (στὰ ὁποῖα θὰ συγκαταλέγονται αὐτοί) κατάγονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὸ θὰ εἶναι σόκ!

(σελ.32)

125

Μὴν παραδίνεστε ποτὲ στὴν ἀπόγνωση- σπάνια κρατάει τὶς ὑποσχέσεις της.

(σελ. 34)

135

Ὅσο περισσότερο πλησιάζουμε στὴν ἀλήθεια, τόσο περισσότερο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν πραγματικότητα.

(σελ. 36)

202

Οἱ ποιητὲς εἶναι παπαγάλοι ποὺ ἐπαναλαμβάνουν κάτι ποὺ δὲν εἰπώθηκε.

(σελ. 46)

235

Ὁ σωβινισμὸς εἶναι τόσο ἐπίπεδος ποὺ βρίσκει παντοῦ εἴσοδο.

(σελ. 54)

346

Τὸ νόημα χάνει συχνὰ τὴν ἐπικαιρότητα του, ἡ ἀνοησία ποτέ.

(σελ.74)

386

Ὅλοι θέλουν τὸ καλὸ μας. Μὴν τοὺς ἀφήσετε νὰ τὸ πάρουν.

(σελ. 80)

441

Ἑὰν δὲν ὑπῆρχαν οἱ σκέψεις, ὁ ἄνθρωπος θὰ ἦταν μόνος.

(σελ. 89)

500

Αὐτοὶ ποὺ ξέρουν νὰ ζοῦν, ζοῦν ἀπὸ τοὺς τόκους ἑνὸς κεφαλαίου ποὺ δὲν ὑπάρχει.

(σελ.98)

Vladimir Nabokov, Το πρωτότυπο της Λώρας

Vladimir Nabokov, Το πρωτότυπο της Λώρας (Ο θάνατος είναι διασκέδαση), μετάφραση: Νίνα Μπούρη, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2010, ISBN:978-960-16-3804-1.

Το Πρωτότυπο της Λώρας αν και ημιτελές είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:

Ο γιατρός Φίλιπ Γουάιλντ, άντρας µε ευφυΐα, πνεύμα, περιουσία και πελώριο όγκο, είναι συνηθισµένος να υποµένει απανωτές ταπεινώσεις από τη σύζυγό του – τη νεαρή, λιγνή και ελαφρών ηθών Φλώρα. Στο µυθιστόρηµα που έγραψε κάποιος από τους εραστές της και το έδωσε στον γιατρό, ένα «εξοργιστικό αριστούργηµα» που καταγράφει τις απιστίες της, εµφανίζεται ως «Η Λώρα µου». Εξευτελισµένος, ο Γουάιλντ εξακολουθεί να βρίσκει χαρά στη ζωή παραδιδόµενος στην αυτοεξόντωση, ξεκινώντας από την αφαίρεση των δαχτύλων των ποδιών του.

Ο Ναµπόκοφ, επειδή προαισθανόταν ότι δε θα κατόρθωνε να ολοκληρώσει Το πρωτότυπο της Λώρας, άφησε ρητή εντολή να κάψουν το χειρόγραφο μετά τον θάνατό του. Επί τριάντα χρόνια η γυναίκα του και αργότερα ο γιος του, ο Ντµίτρι, συζητούσαν αν θα έπρεπε να σεβαστούν την επιθυµία του συγγραφέα. Αυτό το μυθιστόρηµα -που παραλίγο να καταστραφεί- παρουσιάζεται τώρα για πρώτη φορά και συνοδεύεται από μια εισαγωγή του Ντµίτρι Ναµπόκοφ που αφορά το τελευταίο σπουδαίο βιβλίο του πατέρα του και τη δύσκολη απόφασή του να το εκδώσει.

Σταχυολογούμε ελάχιστα σπαράγματα από το ημιτελές έργο του Ναμπόκοφ:

Εκείνη οραματιζόταν τα ταξίδια τους όπως στις διαφημίσεις, με μια μεγάλη λευκή σαν πούδρα παραλία, όπου η τροπική αύρα ανέμιζε τις φοινικιές και τα μαλλιά της ‘ εκείνος τα έβλεπε σαν συνώνυμο των απαγορευμένων φαγητών, του χαμένου χρόνου και των τρομερών εξόδων.

(απόσπασμα Πέντε 5, σελ.78)

Τό χειρόγραφο απόσπασμα Πέντε 5 (σελ.78)

***

[…] Τα παπούτσια για έξω πάντα με πονούσαν, πάντα με πονούσαν. Γύριζα στο σπίτι από τη δουλειά περπατώντας σαν πάπια και αντικαθιστούσα την οδύνη των στιλάτων όξφοντ με την άνεση της παλιάς παντόφλας. […]

(απόσπασμα Δ6, σελ.91)

***

Δείτε και:

• Το πάθος θρέφει τη σάρκα και η ζήλια την κατασπαράζει…
• Η τελευταία επιθυμία του Βλάντιμιρ Ναμπόκοβ

• Οι απιστίες της Λώρας

Αύγουστος Κορτώ, Τα ορφανά

Αύγουστος Κορτώ, Τα ορφανά, εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2012, ISBN 978-960-545-021-2.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Δυο μονόλογοι, θεατρικοί και θανατεροί, αφημένοι καιρό στην ορφάνια τους για το αγκάθι που κρύβουν. Μα τώρα, να, ενώπιον σας, ένα ακάνθινο κουβάρι.

Απόσπασμα από τον δεύτερο μονόλογο με τίτλο «Ο ιππότης του φθινοπώρου»:

[…] Ξέρω καλά πως μοίρα δεν υπάρχει, τη φτιάχνουμε μόνοι μας, σαν ένα στεφάνι. Μόνο που για να πλέξει κανείς ένα στεφάνι, πρέπει να κόψει τα λουλούδια. Και τα λουλούδια, μόλις κοπούν, πεθαίνουν. Η μοίρα είναι το σάβανο που υφαίνουμε όσο ζούμε. […].

Αύγουστος Κορτώ, Τα ορφανά, εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2012,σελ.65.

Stanislaw Jersy Lec, Ἀχτένιστες Σκέψεις (ἐπιλογή)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ  Stanislaw Jersy Lec, Ἐπιλογή ἀπό τις Ἀχτένιστες σκέψεις, μετάφραση: Ἀφροδίτη Κολλάρου, ἐκδόσεις Στιγμή, σειρά: Στοχασμοί, ἐπιμέλεια σειράς: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, Ἀθήνα 2004.

11

Τὰ καταλαβαίνουμε ὅλα καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τίποτα. (σελ.14)

15

Ὅταν οἱ φῆμες παλιώνουν γίνονται μύθος. (σελ.15)

24

Ὅλα εἶναι στὸ χέρι τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ καὶ θά’ πρεπε κανεὶς νὰ τὰ πλένει συχνά. (σελ. 16)

44

Μπροστὰ στὴν πραγματικότητα μπορεῖ νὰ κλείνει κανεὶς τὰ μάτια του, ὄχι ὅμως καὶ μπροστὰ στὴν ἀνάμνηση. (σελ.19)

65

Ἕνας θαρραλέος συγγραφέας: Θὰ ἔβαζε τὴν τελεία μετὰ ἀπὸ μιὰ πρόταση ποὺ δὲν γράφτηκε. (σελ.23)

74

Πιθανὸν ὁ κόσμος νὰ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ κενοῦ (σελ.24)

80

Μοναξιά, πόσο πυκνοκατοικημένη εἶσαι; (σελ. 25)

[πηγή: Φούμαρα]

***

Δείτε και:

Στανισλάβ Γέρζι Λετς (1909-1966) – 1

Σ. Γ. Λετς : Αχτένιστες Σκέψεις – 2

ΑΧΤΕΝΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Οι 10 δημοφιλέστερες αναρτήσεις για το 2012 (σύμφωνα με τα στατιστικά της WordPress)

Το ιστολόγιο  έφτασε τα 18000 views μέσα στο 2012 σύμφωνα με τα στοιχεία της WordPress. Σας ευχαριστούμε θερμά! Οι 10 δημοφιλέστερες αναρτήσεις για το 2012:

1. Mόλις κυκλοφόρησε: Γ.Κοντογιώργης, Κομματοκρατία και δυναστικό κράτος
2. «ΕΙΣ ΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ»:το τελευταίο ποίημα του Κ. Π. Καβάφη
3. Ο Ζίζεκ για τον Αγκάμπεν, τη βιοπολιτική και την έκλειψη της πολιτικής
4. Ο Νικόλας Σεβαστάκης για την θεωρία του F. Jameson και τον μεταμοντερνισμό
5. Πέτρος Θεοδωρίδης,Η δημοκρατία στη νεωτερικότητα
6. Μόλις κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο: Θάνος Λίποβατς,Η απατηλή σαγήνη και η διαβρωτική βία του κακού
7. Παναγιώτης Κονδύλης, Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας
8. Η Susan Sontag για τον φασισμό στην τέχνη (περίπτωση Ρίφενσταλ)
9. Κόλιν Κράουτς,Μεταδημοκρατία
10. Φτιάξε την δυστυχία σου μόνος σου: ένα βιβλίο εναντίον του εαυτού σου

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ!