Πέτρος Θεοδωρίδης, Να γράφεις τώρα είναι σαν να εξατμίζεσαι

πηγή: Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

Να γράφεις.

Η γραφή. Σφηνοειδής που ξεραίνεται στις πλίνθους.Μετέωρα ιερογλυφικά στις πυραμίδες. Για αιώνες ατέρμονους ακατάληπτη.

Κάποτε η γραφή μεσολαβούσε μεταξύ ουρανού και γης.Κάποτε η γραφή ήτανε το προνόμιο των ιερέων….
Να γράφεις.Ελπίζοντας να ακινητοποιήσεις την στιγμή.Να γράφεις για μια στιγμή αθανασίας. Όχι της αθανασίας του ονόματος αλλά της ακινητοποίησης της στιγμής που ρέει.Κάποτε η γραφή μύριζε φρεσκοτυπωμένο χαρτί. Κάποτε γράφαμε για να το δούμε τυπωμένο. Μεσολαβούσε η λαχτάρα, η προσμονή της εκτύπωσης .Να γράφεις τώρα είναι σαν να εξατμίζεσαι. Είναι σαν ν’ ακουμπάς τα μύχια της ψυχής σου στην οθόνη. Κάθε στιγμή και μια αλλοτρίωση.Κάθε στιγμή, μια ψίχα απ’  τη ψυχή σου ξεκολλά,εφήμερο σημάδι, σαν το μυγάκι που μόλις για λίγο ζει ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, σ’ ένα ποτάμι από τρισεκατομμύρια ήχους, εικόνες, χρώματα, που χάνεται μες σ’ ένα σύμπαν από λέξεις που με την σειρά του καταπίνεται από τις μαύρες τρύπες του καιρού μας..

Να γράφεις οπως να ράβεις μια πληγή που διαρκώς ανοίγει…

Ε. Χ. Γονατάς, Τρεις Δεκάρες

Ε. Χ. Γονατάς, Τρεις Δεκάρες και άλλα αφηγήματα, εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2006

ΤΟ ΨΙΧΑΛΟ

Τίναξε τὸ ψίχαλο μὲ ὁρμὴ ἐπάνω στὴν πεταμένη στὸ πάτωμα, μὲ ἀνοιγμένα τὰ φύλλα ἐφημερίδα,γιὰ νὰ ἐλέγξει τὴ δύναμη τῆς ἀκοῆς του. Καὶ χάρηκε ποὺ διαπίστωσε ὅτι ἡ ἀκοὴ του δὲν εἶχε ἀμβλυνθεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον μὲ τὰ χρόνια ὀξύνθηκε, ἀφοῦ μπόρεσε νὰ ἀντιληφθεῖ ἀπὸ σεβαστὴ ἀπόσταση τὸν ἀπειροελάχιστο ἦχο ποὺ προκάλεσε ἡ πρόσκρουση τοῦ ψίχαλου στὴν τεντωμένη ἐπιφάνεια τοῦ χαρτιοῦ.

Ἐπανέλαβε τὸ πείραμα ἄλλες δυὸ φορὲς μὲ τὴν ἴδια ἐπιτυχία.

Τότε περιχαρὴς ξάπλωσε στὸ κρεββάτι του καὶ κοιμήθηκε τὸν ὕπνο τοῦ δικαίου.

Ε.Χ.Γονατάς,Τρεις Δεκάρες και άλλα αφηγήματα, εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2006, σελ. 34.

 

Ε.Χ.Γονατάς, Το βάραθρο

Ε.Χ.Γονατάς, Το βάραθρο, τρίτη έκδοση, εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2006

ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

Εἶμαι ξαπλωμένος μπρούμητα στὴ μικρὴ γέφυρα.

Κάτω ἀπ’ τὸ γυάλινο δάπεδο μιὰ τεράστια γαλάζια μολόχα φέγγει στὸ ἄσπρο χωράφι. Ἀρνιὰ σκύβουν στὶς ρίζες της καὶ γλείφουν τὸ χιόνι ποὺ τὶς σκεπάζει.

Ὁ ἀγροφύλακας μὲ σκοῦφο στὸ κεφάλι καὶ χοντροπάπουτσα περνάει μπροστά μου, μουρμουρίζοντας ἀδιάκοπα τὴν ἴδια φράση σὰν προσευχή:« Ἡ πυτιρίδα τῶν δέντρων εἶναι τὰ πουλιά».

Ἐ.Χ.Γονατᾶς, Το βάραθρο, τρίτη έκδοση, εκδόσεις Στιγμή Αθήνα 2006, σελ. 21.

update 21-8-2011: Το σύντομο αφήγημα   «Στη γέφυρα» συμπεριλαμβάνεται και στο βιβλίο  του Ε.Χ.Γονατά, Τρεις Δεκάρες και άλλα αφηγήματα, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 2006,σελ.12.

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου(1963)-Προέλευση φωτό: openlit.gr

Δείτε επίσης:

• Ε. Χ. Γονατάς, το Βάραθρο (1963)-ΠΟΙΕΙΝ
• Αναστασία Νάτσινα, Η χαµηλόφωνη διδασκαλία του Ε. Χ. Γονατά και το ερώτηµα του ελάσσονος(pdf)-openlit.gr
• Αφιέρωμα στον Ε.Χ.Γονατά(Διαβάζω-pdf)-openlit.gr
• Επισκέψεις στο σπίτι του  Ε.Χ. Γονατά (εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ-ΨΗΦΙΑΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ)

«Μια φράση του Σταντάλ…»

Un mot de Stendhal m’ avait beaucoup frapee autrefois: «on acquiert tout dans la solitude, expecte du caractere»

Mimica Cranaki, «Mataroa» a deux voix-Journal d’ exil,δίγλωσση έκδοση,εκδ. Μουσείου Μπενάκη, Αθήνα 2007, σελ. 52.

***

Μιά φράση τοῦ Σταντάλ μοῦ’ χε κάνει ἄλλοτε πολλή μεγάλη εντύπωση: «Στή μοναξιά μπορεῖ τά πάντα ν’ ἀποχτήσεις ἐκτός ἀπό χαρακτήρα».

 

Μιμίκα Κρανάκη, «Ματαρόα» σε δυο φωνές-Σελίδες ξενητιᾶς, δίγλωσση έκδοση, εκδ. Μουσείου Μπενάκη, Αθήνα 2007, σελ. 53.