Z. Bauman, Και πάλι μόνοι: η ηθική μετά τη βεβαιότητα

 

Zygmunt Bauman, Και πάλι μόνοι: Η ηθική μετά τη βεβαιότητα, μετάφραση: Ρίκα Μπενβενίστε, Κώστας Χατζηκυριάκου, εκδόσεις Έρασμος, Αθήνα 1998.

Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

[…] Δίπλα-δίπλα, αλλά χωριστά. Ιδιωτεύοντες. Μοιραζόμαστε τον χώρο, αλλά όχι τις σκέψεις ή τα συναισθήματα και συνειδητοποιούμε ότι, κατά πάσαν πιθανότητα, δεν μοιραζόμαστε πια την ίδια μοίρα. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν δημιουργεί αναγκαστικά απέχθεια και μίσος, αλλά σίγουρα αυξάνει την αδιαφορία και την απάθεια. «Δεν θέλω να μπλέξω», λέμε τις περισσότερες φορές για να αδρανοποιήσουμε τα συναισθήματα μόλις πάνε να εμφανιστούν και να πνίξουμε στη γένεση τους τους βλαστούς μιας βαθύτερης, στενότερης σχέσης του είδους «Μαζί και στα πλούτη και στη φτώχεια, ώσπου ο θάνατος να μας χωρίσει». […]

Zygmunt Bauman, Και πάλι μόνοι: Η ηθική μετά τη βεβαιότητα, μετάφραση: Ρίκα Μπενβενίστε, Κώστας Χατζηκυριάκου, εκδόσεις Έρασμος, Αθήνα 1998, σελ. 37 (απόσπασμα).

Κρίστοφερ Λας, Ο ελάχιστος εαυτός

Κρίστοφερ Λας, Ο ελάχιστος εαυτός: Ψυχική επιβίωση σε καιρούς αναστάτωσης, μετάφραση: Βασίλης Τομανάς, εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2006, ISBN: 960-8263-56-5.

Από το οπισθόφυλλο:

«Σε μια εποχή δυσκολιών, η καθημερινή ζωή γίνεται άσκηση στην επιβίωση. Οι άνθρωποι ζουν μόνο στο σήμερα. Σπάνια κοιτάζουν πίσω, για να μη παραδοθούν σε μία παραλυτική νοσταλγία· και αν κοιτάζουν μπρος, είναι για να δουν πώς μπορούν να προστατευθούν από τις συμφορές που σχεδόν όλοι περιμένουμε σήμερα. […]
Η συναισθηματική ισορροπία απαιτεί σήμερα έναν ελάχιστο εαυτό, και όχι τον επιβλητικό εαυτό του πρόσφατου παρελθόντος.»
Έτσι ξεκινά το βιβλίο του ο Κρίστοφερ Λας και στις τριακόσιες σελίδες που ακολουθούν στηρίζει τα λεγόμενά του. […]

Απόσπασμα από τη σελ. 50 του βιβλίου:

[…] Αντιμέτωποι με ένα εμφανώς ανελέητο και δυσμεταχείριστο περιβάλλον, οι άνθρωποι έχουν στραφεί στη διαχείριση του εαυτού τους. Με τη βοήθεια ενός πολύπλοκου πλέγματος θεραπευτικών επαγγελμάτων, τα οποία έχουν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείψει προσεγγίσεις που τονίζουν την ενδοσκοπική ενόραση πρός όφελος της «επιτυχούς αντιμετώπισης»  και της τροποποίησης της συμπεριφοράς, άνδρες και γυναίκες σήμερα προσπαθούν να συναρμολογήσουν μία τεχνολογία του εαυτού– που φαίνεται πως είναι ο μόνος τρόπος να σωθούν από την προσωπική κατάρρευση. […]

Κρίστοφερ Λας, Ο ελάχιστος εαυτός: Ψυχική επιβίωση σε καιρούς αναστάτωσης, μετάφραση: Βασίλης Τομανάς, εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2006,σελ. 50.

Ο Φουκώ για τους διανοούμενους

Μισέλ Φουκώ, Επιλογή από τα Dits et écrits, Εισαγωγή-επιλογή-μετάφραση: Θανάσης Λάγιος, εκδ. Στιγμή, σειρά: Στοχασμοί 29, Αθήνα 2011, ISBN 978-960-269-233-2.

[…]Ο όρος «διανοούμενος» μου φαίνεται παράξενος. Διανοούμενους δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Έχω συναντήσει ανθρώπους που γράφουν μυθιστορήματα και άλλους που περιθάλπουν τους αρρώστους. Ανθρώπους που κάνουν οικονομικές μελέτες και άλλους που συνθέτουν ηλεκτρονική μουσική. Έχω συναντήσει ανθρώπους που διδάσκουν, άλλους που ζωγραφίζουν και, τέλος, άλλους που δεν έχω πολυκαταλάβει με τι ακριβώς ασχολούνται. Όμως ποτέ δεν συνάντησα διανοούμενους. […]

Μισέλ Φουκώ, Επιλογή από τα Dits et écrits, Εισαγωγή-επιλογή-μετάφραση: Θανάσης Λάγιος, εκδ. Στιγμή, σειρά: Στοχασμοί 29, Αθήνα 2011, σελ. 94.