Χρήστου Γιανναρά,

Αόριστη Ελλάδα

Κοντσέρτο για δυο αποδημίες, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1994

Δεν είναι σέκτα ο Ελληνισμός, γκέτο συντήρησης μπαλσαμωμένων παραδόσεων. Έλληνας θα πει, να αναλαμβάνεις δυναμικά και δημιουργικά την ευθύνη της παράδοσης σου μέσα στις οποιεσδήποτε συνθήκες πολιτισμού.

Χρ. Γιανναρά, Αόριστη Ελλάδα, σελ.145

Το έχω ξαναπεί: μειράκια σαν και του λόγου μου δεν μπορούν να μιλούν για στοχαστές του μεγέθους των Χρ. Γιανναρά, Θ. Ι. Ζιάκα, Γ. Κοντογιώργη και τόσων άλλων. Δεν θα κάνω εξαίρεση ούτε τώρα…Δεν θα μπω στη διαδικασία να «κρίνω» το προκείμενο βιβλίο.  Προτιμώ να παραθέσω ένα σύντομο κείμενο, που «βγήκε» με αφορμή τη μελέτη του υπέροχου αυτού βιβλίου και γράφτηκε κάπου στο Σούνιο στις 27 Ιουλίου 2010:

Αόριστη Ελλάδα

Ο τίτλος ειλημμένος από το ομώνυμο πόνημα του Χρ. Γιανναρά, που μόλις σήμερα αξιώθηκα να διαβάσω. Όμως κάθε στιγμή, κάθε σημείο, κάθε χρώμα, κάθε γραμμή αυτού του τόπου τον επιβεβαιώνουν.

Είτε ατενίσεις την άγρια ομορφιά του Μωριά, είτε την απέραντη θάλασσα του Διακοπτού, είτε το ετερόκλητο τοπίο του Λουτρακίου, του Αιγίου, του Σουνίου ή την «ηρεμία» της Αίγινας και του Λαυρίου  ή το λευκό του Αιγαίου και των νησιών του ή της Κρήτης τη λεβέντικη φύση καταλήγεις στην αποδοχή του.

Κι άσε τους άλλους να μιλάνε για «πάτο». Δεν φταίμε εμείς για την κατάντια που οδήγησαν αυτή τη χώρα οι «πολιτικοί ταγοί» της και ας έχει άλλη γνώμη ο φίλος Χριστόφορος, που μου λέει ότι «ντρέπεται να πει ότι είναι Έλληνας».

Ε! Λοιπόν όχι! Εγώ δεν ντρέπομαι! Ήμουν, είμαι και θα είμαι περήφανος για την καταγωγή μου, για το απλό γεγονός ότι ζω σ’ αυτήν την πανέμορφη χώρα, που θέλουν δεν θέλουν σχετικιστές, αποδομητές, μετα-αποδομητές, εθνομηδενιστές, μισέλληνες υπήρξε στην αρχαιοελληνική εκδοχή της το λίκνο του πολιτισμού και της ιστορίας. Μιας χώρας, που έχει «συνέχεια», παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς και τις άπειρες προσπάθειες αλλοτρίωσης ενωτικών, «μετακενωτών», δυτικότροπων, μεταπρατών της κακιάς ώρας, «ευρωλιγούρηδων», εκσυγχρονιστών και λοιπών «ισναφίων».

Τώρα, αν αυτή η χώρα έχει και…μέλλον, ή βιώνουμε το γιανναρικό Finis Graeciae, αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Προτιμώ να το παρακάμψω zur Zeit και να πάω για μια ακόμη βουτιά στα νερά του Σουνίου…

Σούνιο 27/7/2010

του αγίου Παντελεήμονος

Γ.Μ. Βαρδαβάς

Share