Στρατής Δούκας, Μαρτυρίες και κρίσεις, εκδόσεις Κέδρος, γ΄ έκδοση, Αθήνα 1977

[…] Μετά τον Παρθένη, το έμπειρο μάτι δεν μπορεί παρά να σταθεί, υπερπηδώντας, στην προσωπικότητα του Παπαλουκά. Βουβός και δυσκολοδιάβαστος, αβοήθητος από κάθε άλλο μέσο εξωτερίκευσης, έξω από την καθαρή τεχνική του, δεν είναι άπορο, πως άφησε άναυδη την κριτική. Το διάχυτο φως του, τον δείχνει σαν τον πιο γνήσιο μετεμπρεσσιονιστή, που δεν δοκιμάστηκε από το κυβιστικό και μετακυβιστικό κίνημα. Ο διανοητικισμός, του στάθηκε πάντοτε ξένος. Ωστόσο μια αρχιτεκτονική, πλαστική, ενεργεί από μέσα με ακρίβεια των χαράξεων. Το πινέλο του δρά βροχή από φως και σκιά. Αντοχή στην πλοκή των στοιχείων, είναι εκείνο που τον χαρακτηρίζει: φως, τόνος, χρώμα, σχήμα, -αντίνομες δυνάμεις- στα σημεία ακριβώς που αλληλοεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται. Μια διαλεκτική -θα λέγαμε- αντιμετώπιση των αντιθέσεων, που τα θέλει όλα να υπάρχουν και όλα να εξείρονται. Η ύλη δεν υπάρχει για να αναδείξει το πνεύμα, η ίδια η ύλη στέκει σαν ύμνος στο πνεύμα, Δεν είναι μεταφυσικός αλλά φυσικός. Η ανδρική και δώρια φύση του, αποκρούει την ένταση, ζητώντας την ισορροπία. Πνεύμα αντικειμενικό με αίσθημα βαθύτατα κοινωνικό, μας παρουσιάζει ένα έργο ακόμη στην εξέλιξη του, ένα έργο που είναι προορισμένο όχι μόνο να διδάξει αλλά και να συνεχισθεί. Είναι η πιο πραγματική κατάθεση για μια ζωγραφική παράδοση. […]

Σπύρος Παπαλουκάς, Πύργος Ουρανουπόλεως (1952)

Στρατής Δούκας, Μαρτυρίες και κρίσεις, εκδόσεις Κέδρος, γ’ έκδοση, Αθήνα 1977, σελ. 87-88 (απόσπασμα)