Πέτρος Θεοδωρίδης, Περί της απώθησης του έρωτα και του θανάτου

2 Σχόλια

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη, εαυτός, έθνος, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2012, ISBN: 978-960-9708-00-5.

Ένα σημαντικό απόσπασμα από το τρίτο δοκίμιο του βιβλίου «Έρωτας θνητός, απωθημένος θάνατος» (πρώτη δημοσίευση: ΕΝΕΚΕΝ,τχ.7, Απρίλιος 2007). Οι αριθμοί με μπλέ  χρώμα παραπέμπουν στις υποσημειώσεις (διατηρείται η αρίθμηση του βιβλίου) :

(…) Όμως πως ερωτευόμαστε σήμερα; Σήμερα απωθούμε τον έρωτα, όπως άλλωστε και τον θάνατο. Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν τον έρωτα και τις σχέσεις. Σήμερα οι άνθρωποι δημιουργούν δεσμούς εξαρχής χαλαρούς, ώστε να μπορούν να λύνονται εύκολα, γρήγορα και δίχως πόνο, κάθε φορά που αλλάζουν οι περιστάσεις. Αντί να περιγράφουν την εμπειρία και τις προσδοκίες τους με όρους «σχέσης», οι άνθρωποι κάνουν όλο και συχνότερα λόγο για συνδέσεις και για  «δίκτυα». Σε ένα δίκτυο η σύνδεση και η αποσύνδεση είναι επιλογές εξίσου νόμιμες, απολαμβάνουν το ίδιο κύρος και έχουν την ίδια σημασία. Δίκτυο σημαίνει «στιγμές επαφής», που εναλλάσονται με περιόδους ελεύθερης περιπλάνησης. Σε ένα δίκτυο οι συνδέσεις πραγματοποιούνται όποτε το ζητήσει κανεις και μπορούν να διακοπούν κατά βούληση. Και πράγματι διακόπτονται πολύ πρίν αρχίσουν να γίνονται ανυπόφορες[30]. Έτσι οι συνδέσεις γίνονται «εικονικές σχέσεις». Αντίθετα από τις «πραγματικές σχέσεις», στις εικονικές η είσοδος και η έξοδος είναι εύκολη υπόθεση. Τέτοιες «σχέσεις» μοιάζουν έξυπνες, εύκολες στη χρήση και φιλικές πρός τον χρήστη, όταν συγκρίνονται με τις δυσκίνητες και ακατάστατες «πραγματικές» ομολόγους τους. Στις «εικονικές σχέσεις», «μπορείς πάντα να πατήσεις διαγραφή» [31]  (…)

———————-

Υποσημειώσεις (διατηρείται η αρίθμηση του βιβλίου)

[30]. Ζ. Bauman, Ρευστή αγάπη, Για την ευθραστότητα των ανθρώπινων δεσμών,μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Εστία, Αθήνα 2006, σελ. 16.

[31]. Ζ. Bauman, ό.π., σελ. 17.

———————————————————-

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη, εαυτός, έθνος, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2012,σελ. 62.

Κώστας Λάμπος, Άμεση Δημοκρατία και αταξική κοινωνία

1 σχόλιο

Κώστας Λάμπος, Άμεση Δημοκρατία και αταξική κοινωνία, εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2012, ISBN: 978-960-9488-24-2.

Για να ξέρουμε πού βαδίζουμε είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από πού ερχόμαστε και τι ζητάμε από την ιστορική μας αφετηρία μέχρι σήμερα. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στις εξισωτικές κοινωνίες και τον «Πρωτόγονο Κομμουνισμό», την Αθηναϊκή Δημοκρατία, την Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα, την Άριστη Πόλη του Αριστοτέλη, τα πρωτοχριστιανικά κοινόβια, το «Κράτος του Θεού», την Αγροτική Επανάσταση της Αγγλίας, την Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, την Ουτοπία του Τόμας Μουρ, την Παρισινή Κομμούνα, το Πρόταγμα του Σοσιαλισμού, τη Συμβουλιακή Δημοκρατία, τα Ρώσικα Κοινόβια Μιρ, τα Κιμπούτς, την Κινέζικη Κομμούνα, τη Μεξικανική Επανάσταση, την Ισπανική Επανάσταση, τη Λαϊκή Εξουσία στην Ελλάδα, το Συνεταιριστικό Κίνημα και το Αγροτοβιομηχανικό συγκρότημα του Μοντραγκόν, το Γαλλικό Μάη, την Αυτοδιαχείριση στη Λατινική Αμερική, το Σάμμερχιλ, τη Μαριναλέντα και πολλούς ακόμα σταθμούς, μέχρι τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα των αντικαθεστωτικών, των ‘αγανακτισμένων’, της Άμεσης Δημοκρατίας και της αλληλέγγυας και αχρήματης οικονομίας, που σηματοδοτούν τη σταθερή πορεία της Ανθρωπότητας προς την Άμεση Δημοκρατία και την Αταξική Κοινωνία, αφήνοντας την ίδια την Ιστορία να αναδείξει και να υποδείξει αυτή την εξελικτική πορεία ως τη μοναδική και ολοκληρωμένη απάντηση στη σημερινή καθολική συστημική κρίση, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στον φασιστικό παγκοσμιοκυβερνητικό ηγεμονισμό της.

Ο Κώστας Λάμπος δείχνει με σαφήνεια και τεκμηρίωση τη σταθερή εκατομμυριόχρονη εξέλιξη της Ανθρωπότητας προς έναν κόσμο κοινωνικής ισότητας και Άμεσης Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας την ιστορική αγωνία και τους αγώνες του Ανθρώπου και συνολικά των δυνάμεων της Εργασίας, της Eπιστήμης και του Πολιτισμού, για ένα καλύτερο κόσμο, ο οποίος δεν είναι μόνο επιθυμητός και αναγκαίος, αλλά σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι και εφικτός.

Ένα βιβλίο που μας βγάζει με ασφάλεια έξω από το λαβύρινθο των σκοταδιστικών μύθων και όλων των εξουσιαστικών ιδεολογιών, την νεοκλασική-νεοφιλελεύθερη τρομοκρατία-βαρβαρότητα και την κοινωνική κατάθλιψη-μοιρολατρία και μας οδηγεί στην ατομική και συλλογική αυτογνωσία, στη συνειδητοποίηση της θέσης μας στην κοινωνία και στην κατάκτηση της αυτοπεποίθησης πως μπορούμε να αλλάξουμε να πράγματα ώστε να ζούμε ειρηνικά και σε συνθήκες καθολικής ευημερίας ως ίσοι μεταξύ ίσων, ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια. Ένα βιβλίο επίκαιρο, τολμηρό, καλογραμμένο, χρήσιμο και γεμάτο αισιοδοξία γιατί λύση υπάρχει, όχι στο Εγώ, αλλά στο Εμείς και όχι στο Επέκεινα αλλά στο Εδώ, στο Παντού και στο Τώρα. Ένα βιβλίο πρόκληση για ένα σύγχρονο και γόνιμο διάλογο, για κοινωνική-απελευθερωτική αντίσταση απέναντι στον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό σε όλες τις πιθανές παραλλαγές του.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

Πρόλογος Μανώλη Γλέζου

– 1. Βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις μας – Ζούμε, σκεπτόμαστε και δρούμε στο ‘Βέλος του Χρόνου’ – Για την έννοια και τον ρόλο της ουτοπίας στην ιστορία – Για την έννοια και τη σχέση της οικονομίας με την κοινωνία – Η ανθρωπία ως ελεύθερη ατομική και συλλογική δημιουργικότητα – Η οικονομία ως συλλογική-κοινωνική ανθρωπία – Ταξική οικονομία εναντίον της κοινωνίας. Το μεγάλο σχίσμα – Η οικονομία ως ιδιωτική επιχειρηματικότητα και ταξική ιδεολογία – Αποϊδεολογικοποίηση και κοινωνικοποίηση της οικονομίας

2. Εξισωτικές κοινωνίες. Κοινωνίες της αθώας αγριότητας

3. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία και η Ελληνική Αρχαιότητα – Η Άμεση Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το κράτος του Δήμου – Δομή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας – Η Πόλις – Ο Δήμος – Το κύτταρο της Άμεσης Δημοκρατίας – Η Λαϊκή Συνέλευση. Το κύτταρο του Δήμου – Τα όργανα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας – Η Αγορά του Δήμου – Η Εκκλησία του Δήμου – Η Βουλή – Η Ηλιαία -Αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας – Η πολιτική ισονομία – Η κλήρωση και η εκλογή των οργάνων – Η εναλλαγή των μελών όλων των οργάνων – Η λογοδοσία και το ‘εύθυνο των αρχών’ – Κυρίαρχες αξίες στην Άμεση Αθηναϊκή Δημοκρατία – Τα αίτια της κατάρρευσης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας:-1. Η διατήρηση της δουλείας – 2. Η ατελής ισότητα μεταξύ των ‘ίσων’3. Πλουτοκρατία ενάντια στη Δημοκρατία 4. Η στρατηγική της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας – Το τέλος του ιστορικού κύκλου της Αθηναϊκής Δημοκρατίας – Η Λακεδαιμονίων Πολιτεία. Ο Δήμος του κράτους – Η ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα – Η Άριστη Πόλη του Αριστοτέλη – Το ‘Μαγικό σπήλαιο’ και η εικονική πραγματικότητα

4. Διαχρονική αναζήτηση της ισότητας – Η Πολιτεία του Ιάμβουλου και η επανάσταση του Ανδρόνικου – Τα πρωτοχριστιανικά κοινόβια – Η Πολιτεία του Θεού – Εξισωτικά κινήματα στον Μεσαίωνα – Το Δημοτικό Κίνημα του 11ου και 12ου αιώνα – Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης – Η λαϊκή επανάσταση στην Αγγλία – Η Ουτοπία του Thomas More – Η ‘Πολιτεία του Ήλιου’ – Το ρωσικό αγροτικό κοινόβιο Μιρ – Η Κομμούνα της Άνδρου – Το συνεταιριστικό ιδεώδες στη θεωρία και στην πράξη – Το ισραηλινό κοινόβιο Κιμπούτς. Ένας αιχμάλωτος θεσμός – Η μεξικανική Κομμούνα της Μπάχα Καλιφόρνια και της Μορέλος

5. Το πρόταγμα του Σοσιαλισμού – Η ‘Παρισινή Κομμούνα’. Η πρώτη απόπειρα – Η ‘Επανάσταση του 1905′. Η δεύτερη απόπειρα – Η Επανάσταση του 1917’. Η τρίτη απόπειρα

6. Απόπειρες σύνθεσης του Σοσιαλισμού και της Άμεσης Δημοκρατίας – Απόπειρα Συμβουλιακής Δημοκρατίας στη Γερμανία – Απόπειρα Συμβουλιακής Δημοκρατίας στην Ιταλία – Η Κομμούνα της Κρονστάνδης – Οι μετασεισμικές δονήσεις του σοβιετικού κρατικοκαπιταλισμού – Οι Κομμούνες στην Ασία – Η Αγροτική Κομμούνα της Κίνας

7. Απόπειρες Αυτοδιαχείρισης – Summerhill: Ένα αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο – Κολεκτιβισμός και αυτοδιαχείριση στην Ισπανία – Κοινοτισμός και λαϊκή εξουσία στην Ελλάδα – Κοινοτισμός στην Ελεύθερη Ελλάδα κατά την τουρκοκρατία – Η Λαϊκή Εξουσία στην Ελλάδα κατά τη γερμανική κατοχή – Ο ‘Κώδικας Ποσειδώνα’ και η Άμεση Λαϊκή εξουσία – Η Λαϊκή Συνέλευση – Η Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης (ΕΛΑ) – Η Τομεακή Επιτροπή Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΕΛΑ) – Η Λαϊκή Δικαιοσύνη. Το Τοπικό Λαϊκό Δικαστήριο – Η Λαϊκή Δικαιοσύνη. Το Τομεακό Λαϊκό Δικαστήριο – Νομαρχιακή Εξουσία – Τα τσιφλίκια, ως Λυδία λίθος της γνησιότητας της επανάστασης – Η Κυβέρνηση του Βουνού (ΠΕΕΑ) – Η Άμεση Δημοκρατία της Μαριναλέντας της Ανδαλουσίας – Ο Γαλλικός Μάης – Η Λατινική Αμερική στον δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης – Το Κίνημα των Chiapas και η ‘πολιτική από τα κάτω’ – Fabricas sin Patron (FaSinPa) – Trabalhadores sin Patron (TraSinPa)

8. Χαρτογραφώντας μια αχρήματη κοινωνία – Η επιστημονικοτεχνική επανάσταση – Το πρόβλημα της Δημοκρατίας στον 21ο αιώνα – Η μεγαλοπρεπής απάτη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας – Η Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την Αταξική Δημοκρατία – Τα Δίκτυα – Τα κοινωνικά Δίκτυα – Εναλλακτικά Δίκτυα – Χαριστικά Εναλλακτικά Δίκτυα – Σκέψεις για μια αχρήματη κοινωνία – Τράπεζες Χρόνου. Εναλλακτικές μορφές αχρήματων ανταλλαγών – Ο χρόνος ως χρήμα για μια κοινωνία χωρίς χρήμα – Η Νεολαία χαρτογραφεί έναν κόσμο χωρίς χρήμα – Η Ισότητα ως αναλλοίωτος πλούτος – Η Ενέργεια ως χρήμα για μια οικονομία χωρίς χρήμα

9. Ο Μύθος, η Παγίδα, το Όνειρο και το Πείραμα – Για τον μύθο της ελβετικής ‘Άμεσης Δημοκρατίας’ – Zeitgeist και Venus Project: Ένας Δούρειος Ίππος του 21ου αιώνα – Η ‘Όλβια Πολιτεία των Ρόδων’ – Ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται «στ’ Απεράθου της Νάξου»

10. Η ιστορία κάνει Ταμείο: Απανθρωπιά εναντίον Ανθρωπίας – Το ‘Βέλος του Χρόνου’ και η Σταθερά του Ουμανισμού – Ανθρωπία. Η πρωταρχική ουσία του ανθρώπου και της κοινωνίας – Η Ανθρωπία ως Εργασία, Αλλοτρίωση, Κατάρα και ‘Ευλογία’ – Μισθωτή Εργασία και Κεφάλαιο – Η Εργασία ως έννοια, δομή και λειτουργία – Τα δύο πρόσωπα της διχοτομημένης εργασίας – Τα ‘αριστερά’ ιδεολογήματα και η ‘σοσιαλιστική’ επανάσταση – Κεφάλαιο και Ιδιοκτησία – Η αρχή και το τέλος της ατομικής ιδιοκτησίας

11. Ουμανισμός, το μέλλον της Ανθρωπότητας – Κοινωνία της Γνώσης και της Επίγνωσης ως υποκείμενο της ιστορίας – Άγνοια, σκοταδισμός και βία ως ‘μαμή’ της εξουσίας – Γιατί Ανθρωπισμός-Ουμανισμός; – Κοινοκτημοσύνη + Άμεση Δημοκρατία = Αταξική Κοινωνία – Ουμανιστική αποκαπιταλιστικοποίηση στο όνομα της Ανθρωπότητας – Αυτοαποκαπιταλιστικοποίηση στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας – Αποκαπιταλιστικοποίηση της οικονομίας στο όνομα της Ισότητας – Αποκαπιταλιστικοποίηση της κοινωνίας στο όνομα της ελευθερίας – Αποκαπιταλιστικοποίηση του πλανήτη στο όνομα του Ουμανισμού

12. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Πλατείες και Άμεση Δημοκρατία – Ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται – Πρόβα ή ψευδαίσθηση Άμεσης Δημοκρατίας; – Άμεση Δημοκρατία Τώρα και Παντού – Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας χωρίς ταυτότητα και στρατηγικό του στόχο δεν μπορεί να υπάρξει – Στις πλατείες της Άμεσης Δημοκρατίας δεν κινδυνεύει καμιά πατρίδα, αλλά ο καπιταλισμός – Ο καπιταλισμός είναι ο καρκίνος της ανθρωπότητας. Η άμεση δημοκρατία είναι το φάρμακο – Καπιταλισμός και Άμεση Δημοκρατία. Σχέσεις αδυναμίας συνύπαρξης

***

Ο Κώστας Λάμπος είναι Διδάκτορας της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Freie Universität Berlin.

Ο Z. Bauman για την κατά E.Levinas «άνευ όρων ευθύνη για τον Άλλο»

1 σχόλιο

Zygmunt Bauman, Παράπλευρες απώλειες: Κοινωνικές ανισότητες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης,μετάφραση: Εύα Παραδέλλη, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2012, ISBN 978-960-8219-84-7.

Απόσπασμα από το πέμπτο δοκίμιο του βιβλίου «Καταναλωτισμός και ηθική»:

(σελ.117) […]Αν η κοινή γνώμη, τόσο των διανοουμένων όσο και του κοινού νου, συντάσσεται με τη διάσημη απόφανση του Hobbes ότι η κοινωνία είναι ένα κατασκεύασμα το οποίο σώζει τους ανθρώπους από τις συνέπειες των ίδιων τους των νοσηρών τάσεων (οι οποίες αν  αφήνονταν ανεξέλεγκτες από τις καταναγκαστικές δυνάμεις της κοινωνίας, θα έκαναν την ανθρώπινη ζωή «απαίσια, κτηνώδη και σύντομη») ο Levinas συνηγορεί υπέρ της αναγκαιότητας της κοινωνίας με την έννοια ενός διαφορετικού ρόλου τον οποίο καλείται να παίξει. Η άνευ όρων ευθύνη για τον Άλλο, αυτό το θεμέλιο κάθε ηθικής, είναι -όπως το φαντάζεται- ένα αίτημα κομμένο στα μέτρα αγίων κι όχι των μέσων, συνηθισμένων ατόμων, όπως είμαστε οι περισσότεροι. Λίγοι είναι ικανοί να φτάσουν το βαθμό αυτοθυσίας των αγίων, την προθυμία τους να βάλουν σε δεύτερη θέση ή να αγνοήσουν εντελώς και να παραμελήσουν το δικό τους συμφέρον, ή να είναι προετοιμασμένοι για το μέγεθος της αυτοθυσίας την οποία η ευθύνη αυτή θα απαιτούσε, όσο θα παρέμενε στην ίδια αρχική, ακέραιη και άνευ όρων κατάσταση. Εξάλλου, ακόμα κι αν είχαμε τη δυνατότητα και την προθυμία να πάρουμε πάνω μας πραγματικά και στο ακέραιο την άνευ όρων και απεριόριστη ευθύνη, δεν θα μας πρόσφερε επαρκή καθοδήγηση για την επίλυση των αμέτρητων συγκρούσεων των συμφερόντων που δημιουργεί καθημερινά ο συγχρωτισμός των ανθρώπων, ώστε να κα-(σελ. 118)ταστεί η κοινή ζωή βιώσιμη. Μια βιώσιμη κοινωνία αποτελούμενη μόνο από αγίους, είναι ουσιαστικά αδιανόητη, για τον απλό λόγο ότι κάποιος δεν μπορεί να επιδείξει απόλυτη και άνευ όρων ευθύνη πρός δύο ταυτόχρονα ανθρώπους, σε περίπτωση που τα συμφέροντα τους βρίσκονται ενδεχομένως σε αντιπαλότητα μεταξύ τους. Όποτε προκύπτει μια τέτοια σύγκρουση, δεν μπορεί να αποφευχθεί η στάθμιση και σύγκριση ανάμεσα στα σχετικά δικαιώματα των δυο πλευρών, ούτε το να μην ευνοηθούν τα συμφέροντα της μιας πλευράς εις βάρος της άλλης. Με άλλα λόγια, η ευθύνη πρέπει να σταματάει εκεί που αρχίζει το «άνευ όρων».

Zygmunt Bauman, Παράπλευρες απώλειες: Κοινωνικές ανισότητες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης,μετάφραση: Εύα Παραδέλλη, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2012,σελ. 117-118(αποσπάσματα).

Ο Πέτρος Π. Θεοδωρίδης για τη λατρεία του εφήμερου στις σύγχρονες κοινωνίες

2 Σχόλια

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη, εαυτός, έθνος, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2012, ISBN: 978-960-9708-00-5.

Μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο πρώτο δοκίμιο του βιβλίου (πρώτη δημοσίευση στην επιθεώρηση πολιτισμού ΕΝΕΚΕΝ, τ.8-9, Φθινόπωρο 2007):

(…) Οι κοινωνίες όπου ζούμε βυθίζονται όλο και περισσότερο στη λατρεία του εφήμερου, μέσα από αλλαγές που αφορούν στην ίδια τη φύση της σύγχρονης οικονομίας, της πολιτικής, της διάκρισης του δημοσίου από τον ιδιωτικό χώρο και κυρίως την αίσθηση ταυτότητας και του εαυτού. Η λατρεία του εφήμερου διαλύει τη σύγχρονη (μετα)νεωτερική κοινωνία. (…)

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη, εαυτός, έθνος, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2012,σελ.18.

Martin Jay, Η «αισθητική ιδεολογία» ως ιδεολογία, εκδ. Έρασμος

1 σχόλιο

Martin Jay, Η «αισθητική ιδεολογία» ως ιδεολογία (Τι σημαίνει η αισθητικοποίηση της πολιτικής;) , μετάφραση: Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, εκδ. Έρασμος, Αθήνα 2012, ISBN: 978-960-6870-31-6.

Αποσπάσματα από τις σελ. 7-9 του βιβλίου:

(σελ.7)[…]στούς καταληκτήριους στοχασμούς τοῦ διάσημου δοκιμίου του «Το ἔργο τῆς τέχνης στήν ἐποχή τῆς μηχανικῆς ἀναπαραγωγῆς του», ὁ Μπένγιαμιν διεύρυνε τό πεδίο τῆς ἀνάλυσης του πέραν τοῦ πολέμου πρός τήν πολιτική γενικά. Ὁ φασισμός, κατηγοροῦσε ὁ Μπένγιαμιν, εἶχε κατά διάνοια τήν αἰσθητικοποίηση τῆς πολιτικῆς, τήν ὀλέθρια πραγματοποίηση τοῦ δόγματος «ἡ τέχνη γιά τήν τέχνη». «Fiat ars- Pereat mundus» […]

(σελ.8)[…] Σέ ἔργα ὅπως Τό ὄνειρο πού δέν ἦταν πλέον ὄνειρο  τῶν Μπλίλ Κίνσερ καί Νήλ Κλάινμαν, ὁ ναζισμός ἐξηγοῦνταν μέ τό γεγονός ὅτι «ἡ γερμανική συνείδηση ἀντιμετώπισε τήν πραγματικότητα της – ἐπεξεργάστηκε καί ἐζησε τήν ἱστορία της- σάν νά ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἔργο τέχνης. Ἀπετέλεσε μιά κουλτούρα στρατευμένη στήν αἰσθητική φαντασία της». […]

(σελ.9)[…] Ἡ συγχώνευση πραγματικότητας καί φαντασίας σέ ταινίες ὅπως Ὁ θρίαμβος τῆς θέλησης τῆς Λένι Ρίφενσταλ θεωρήθηκε ὡς ἕνα ἔμβλημα τοῦ φαντασιώδους θεάματος μέσα στήν καρδιά τῆς φασιστικῆς πολιτικῆς ἀπό κριτικούς ὅπως ἡ Σούζαν Σόντακ[].

Martin Jay, Η «αισθητική ιδεολογία» ως ιδεολογία (Τι σημαίνει η αισθητικοποίηση της πολιτικής;) , μετάφραση: Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, εκδ. Έρασμος, Αθήνα 2012,σελ. 7-9 (αποσπάσματα).

Ο Θ.Ι.Ζιάκας για το δίπολο «φετιχισμού»-«μηδενισμού» στην κοινωνική οντολογία

Σχολιάστε

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, Πατριδεγωφάγος: η νόσος της πόλεως, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2012, ISBN: 978-960-527-724-6.

[…] Σύμφυτο μὲ τὴν «ἀδυναμία» ὁλοκληρωτικῆς πραγματοποίησης τοῦ ἰδανικοῦ εἶναι τὸ δίπολο φετιχισμός-μηδενισμός.

-«Φετιχισμός»: Φανταζόμαστε ὡς ἰδανικό ἕναν «ἄλλο κόσμο», ὅπου τὸ ρῆμα «ὑπάρχει» σημαίνει ὅ,τι καὶ στὸν ἐδῶ καὶ τώρα κόσμο, δηλαδή δηλώνει κάτι «πραγματικό». Καὶ εἴτε μεταθέτουμε τὴν ὕπαρξη του σὲ κάποιο ἄλλο ἱστορικὸ χρόνο, τοῦ παρελθόντος (π.χ. ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα), τοῦ μέλλοντος (π.χ. ἀταξικὴ κοινωνία), εἴτε τὸ ἐντοπίζουμε μὲν στὸ τώρα, ἀλλὰ σὲ ἄλλον ἐξιδανικευμένο τόπο (ἀντὶ γιὰ τὴν δική μας πατρίδα, τὴν ὁμηρικὴ Ἰθάκη). Ὁ φετιχισμὸς τοῦ ἰδανικοῦ ἐπιτρέπει στὸ ἄτομο νὰ «ταυτίζεται» φαντασιακά μὲ τὰ πρότυπά του, ὥστε νὰ μὴν κάνει τίποτα γιὰ νὰ τοὺς μοιάσει, ἀλλὰ νὰ νομίζει ὅτι περιβάλλεται προνομιακὰ ἀπὸ τὴν αἴγλη τους, ἔναντι τῶν «ἕξω» καὶ γιὰ τοῦτο «κατώτερων».

«Μηδενισμός»: Ἀφορμώμενοι ἀπὸ τὶς χονδροειδεῖς μορφὲς φετιχισμοῦ, ποὺ πάντοτε ἀφθονοῦν, πηγαίνουμε στὸ ἄλλο ἄκρο, στὴν διαρρήδην ἀπόρριψη κάθε μορφῆς ἰδανικοῦ καὶ προτύπου, κάθε πίστης στὴ δυνατότητα βελτίωσης τοῦ πραγματικοῦ. Δὲν ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι, ἄν ἐξισώσουμε τὸ ἰδανικὸ μὲ τὸ μηδὲν, μετατρέπουμε σὲ πρότυπο τὸ κενὸ ὑποκείμενο,τὸ Τίποτε, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ πραγματικότητα, αὐτὸς ὁ «γεωμετρικὸς τόπος» μεταξὺ τοῦ θετικοῦ καὶ τοῦ ἀρνητικοῦ προτύπου, νὰ διαμορφώνεται σὲ ὅλο καὶ κατώτερο ἐπίπεδο, ὅταν ἡ μηδενιστικὴ νοηματοδότηση καταστεῖ κυρίαρχη. Ὁ μηδενισμὸς ξεκινᾶ συνήθως ὡς ἀρνητικὸς φετιχισμός. Πράγμα ἐμφανὲς στὴν πρώτη φάση του, ὅπου ἰδανικὸ θεωρεῖ τὴν κατεδάφιση τῆς πίστης στὸ ὑφιστάμενο ἰδανικὸ μαζὶ μὲ τὰ ἐπ’ αὐτοῦ ἐποικοδομήματα. Στρατεύεται στὸ ἀντι-ιδανικὸ καὶ ζητᾶ τὴν «ἀλλαγή», ἀλλὰ τὴν ἀντιλαμβάνεται ὡς ἀπαίτηση ἀλλαγῆς-συστράτευσης καὶ τῶν ἄλλων μαζί του, ἔστω καὶ μὲ τὸ στανιό. Φυσικὰ ἀποτυγχανει, γιατὶ τὸ κενὸ ὑποκείμενο εἶναι ἀδύνατο νὰ συστήσει βιώσιμη μορφὴ κοινωνίας.

Ἡ σύμφυση τῆς ὀντολογικῆς διάκρισης ἰδανικοῦ-πραγματικοῦ μὲ τὴν παθολογικὴ διάκριση φετιχισμοῦ-μηδενισμοῦ, φενακίζει  ἀναγκαστικὰ τὴν συλλογικὴ αὐτοθέσμιση τῶν παραδόσεων κατὰ ἕναν ἀναδραστικὸ φαυλοκυκλικὸ τρόπο[…].

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, Πατριδεγωφάγος: η νόσος της πόλεως, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2012, σελ. 62-63.

Luigi Zoja, Περί εγγύτητας

4 Σχόλια

Η εγγύτητα είναι φυσικό φράγμα που προφυλάσσει το αίσθημα: Τόσο ισχυρό που σπάει τα μεταλλικά όπλα της ιδεολογίας, που την προδίδει για να μη χαθεί η τελευταία ζεστασιά.

Luigi Zoja, Ο θάνατος του πλησίον, εκδ. Ίταμος, Αθήνα 2011, σελ. 97.
πηγή: Φούμαρα

H Julia Kristeva για τον Παύλο

Σχολιάστε

Julia Kristeva, Έθνη χωρίς εθνικισμό, μετάφραση: Κώστας Γεώρμας, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 1997,  ISBN 960-427-049-4.

Ένας Εβραίος από την Ταρσό της Κιλικίας, ένας πολύγλωσσος, ακούραστος ταξιδιώτης της ανατολικής Μεσογείου, μεταξύ των ετών 45 και 60 μ.Χ., ο Παύλος, ήταν αυτός που μετέβαλε τη μικρή εβραϊκή σέχτα, γνωστή ως χριστιανική εκκλησία, σε Εκκλησία.[…]Αυτό που είναι μάλλον λιγότερο εμφανές είναι ότι  προσθέτοντας στην κοινότητα των πολιτών της πόλης μια άλλη κοινότητα-όχι πια μια «πολιτική» κοινότητα αλλά μια κοινότητα ατόμων που υπερέβαιναν τις εθνικότητες τους δια μέσου της πίστης στο σώμα του ανυψωθέντος Χριστού- ο Παύλος, ένας ξένος, απευθυνόταν σε ξένους. Ένας Εβραίος που μιλούσε ελληνικά και είχε ραβινική εκπαίδευση, ένας Ρωμαίος πολίτης, και περήφανος γι’ αυτό ο Σαούλ/ Παύλος διέτρεξε την Ευρώπη και κυρίως τις περιοχές των συνόρων. Συχνά γύρω από συναγωγές, μιλούσε σε περιθωριακούς ανθρώπους: εμπόρους, ναύτες, εξόριστους, Εβραίους αντιτιθέμενους με την ορθοδοξία και γυναίκες (τη Λυδία ή άλλες «αξιοσέβαστες κυρίες» όπως αποκαλούνται στις Πράξεις).

Η Εκκλησία του Παύλου έγινε έτσι μια κοινότητα από ξένους, για τους οποίους η ιδιοφυία του Παύλου συνίσταται στο ότι βρήκε έναν καινούργιο «κοινό παρανομαστή»: «Δεν υπάρχει ούτε Έλληνας, ούτε Εβραίος», αλλά «ένα νέο δημιούργημα», όχι πιά λαός (Έλληνες άνθρωποι) ή γκουέρ (ξένοι ή Εβραίοι προσήλυτοι), αλλά μέσα από τον πόνο αυτών των ξεριζωμένων πλανητών, ταύτιση με το πάθος και την ανάσταση του Χριστού. Αυτή η ταύτιση, που ήταν μια αυθεντική θεραπεία που ο Παύλος προσέφερε για να απαντήσει στον αποπροσανατολισμό των ξένων σε κείνη την εποχή, αποκαλείται Ευχαριστία και Εκκλησία.[…]

Julia Kristeva, Έθνη χωρίς εθνικισμό, μετάφραση: Κώστας Γεώρμας, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 1997, σελ. 46-47 (αποσπάσματα).