Παρουσίαση του βιβλίου «Τα φώτα στο βάθος» της Niemands Rose στις 31/7/2013 στο Ηράκλειο Κρήτης

Θέατρο σκιῶν

Λού – Κιάνγκ – Τσέου (Π. Μπεττενκούρ), Θέατρο σκιῶν, μετάφραση: Ἐ.Χ.Γονατᾶς, ἐκδόσεις Στιγμή, Ἀθήνα 2001.

Φαντάζεσαι ἀρχικὰ ἕνα χῶρο περιορισμένο. Ὕστερα περιμένεις νὰ γεννηθοῦν μέσα σ’ αὐτὸν τὸ χῶρο πρόσωπα. Ὁ χῶρος εἶναι ἡ παγίδα ὅπου πιάστηκαν. Ἔχουν ἔρθει ἀπὸ ἕναν τόπο δίχως μνήμη καὶ φανερώνονται γιὰ νὰ σκλαβωθοῦν. Σημάδια ἀνάμεσα στὰ σημάδια, ποὺ δίνουν στὴν ψυχὴ τὰ ἐφόδια της γιὰ τὸ ταξίδι.

Λού – Κιάνγκ – Τσέου (Π. Μπεττενκούρ), Θέατρο σκιῶν, μετάφραση: Ἐ.Χ.Γονατᾶς, ἐκδόσεις Στιγμή, Ἀθήνα 2001, σελ. 58.

NIHIL OBSTAT

Πιὲρ Μπεττενκούρ, Τὰ πλοῖα βγῆκαν σεργιάνι, μετάφραση: Ἐ.Χ.Γονατᾶς, ἐκδόσεις Στιγμή, Ἀθήνα 2001.

Δὲν ἔχω ἀκόμα παραλύσει ὁλότελα∙ μὲ βοηθᾶνε δυὸ νοσοκόμες, καὶ μπορῶ νὰ στέκομαι ὄρθιος καὶ ν’ ἀνοίγω τὸ στόμα μου∙ μιὰ λέξη θὰ βγεῖ. Δὲ βγαίνει, δὲ βγῆκε σήμερα, ὅμως αὔριο ἴσως,αὔριο ἀσφαλῶς. Θὰ πῶ ὅλα ὅσα ἔχω νὰ πῶ, ὅλα ὅσα φύλαγα τόσον καιρὸ στὴν καρδιά μου. Θὰ πῶ…, ὄχι τίποτα δὲν θὰ πῶ∙ θὰ πεθάνω χωρὶς να’ χω πεῖ τίποτα. Ἀλλὰ πάνω στὸν τάφο μου θὰ γράψουν μὲ μικροσκοπικὰ κεφαλαῖα γράμματα:

NIHIL OBSTAT.

Πιὲρ Μπεττενκούρ, Τὰ πλοῖα βγῆκαν σεργιάνι, μετάφραση:Ἐ.Χ.Γονατᾶς, ἐκδόσεις Στιγμή, Ἀθήνα 2001, σελ.24.

Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα

Αποσπάσματα από το προφητικό πεζογράφημα (α΄ έκδοση 1978) Πεθαίνω σαν χώρα  του Δημήτρη Δημητριάδη:

Ι

(…) ‘Ολοι, άρρωστοι και γέροι (γιατί αυτές μόνο οι δυο κατηγορίες πια υπήρχαν), περίμεναν απ’ τον εχθρό όλα τα καλά– τόση ήταν η απογοήτευση και η θολούρα απ’ την απάτη, την μικρόνοια και την κρόνεια μανία που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε συνδυασμένες με μια νοσηρή προσήλωση σε σταματημένους μηχανισμούς της Ιστορίας. Γι’  αυτό και ήταν βέβαιο πως την φορά αυτή θα ήταν πολύ διαρκέστερη η κατοχή απ’ την αντίσταση που είχε αρχίσει πρό αμνημονεύτων χρόνων και είχε θρέψει θρύλους, παραμύθια, τραγούδια, έπη, μυθιστορήματα, χορούς, θεατρικές τριλογίες και τετραλογίες, επιθεωρήσεις, επιστημονικές μελέτες, ταινίες και όπερες, που υμνούσαν ήρωες και μεγάλες, αξεπέραστες νίκες. Τώρα όλ’  αυτά τα ρουφούσε για πάντα μια μαύρη λάσπη(…)

Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα, εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2010 [α’ έκδοση 1978], σελ.38-39. [πηγή: Φούμαρα]

ΙΙ

Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το πραγματικό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο – καθώς η γλώσσα έπαψε κάποια στιγμή, προσχεδιασμένα, να μιλιέται κι άρχισε να υπάρχει σαν κειμήλιο αποσταγμένων εποχών που η αξία του είναι ανάλογη μ’εκείνη των έργων που γράφτηκαν σ’ αυτήν. (…)

Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα, εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2010 [α’ έκδοση 1978], σελ.40 (αποσπάσματα)

Δείτε και:

• http://dimitrisdimitriadis.wordpress.com
• Πεθαίνω σα χώρα /Δημήτρης Δημητριάδης – 1978
• Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σα χώρα (σχόλια: Βαγγέλης Ψαραδάκης)

nerzack, Η κρύπτη

Φωτό: Λουκάς Βασιλικός/  http://www.lukasvasilikos.com

Είναι βαθιά και σκοτεινή στη θάλασσα η κρύπτη
την τελευταία ελπίδα μου που’ κρυψα απελπισμένος
απ’ τα τεράστια μέσα της που κατοικούνε κήτη
κι απ’ τα τεράστια έξω της στυγνά κυνηγημένος

Κι αυτοί που δε μ’ αφήσανε να ζήσω τ’ όνειρό μου
κι έχουνε με το αίμα μου τα αίσχη τους καλύψει
δε θα μπορέσουνε ποτέ να βρουν το μυστικό μου
βαθιά μέσα στη θάλασσα καλά που το’ χω κρύψει

πηγή:  ΦΕΡΕΛΠΙΣ ΝΕΟΣ