b85284

Walter Benjamin, Μονόδρομος, εισαγωγή-μετάφραση: Νέλλη Ανδρικοπούλου, εκδόσεις Άγρα, β’ έκδοση, Αθήνα 2006, ISBN 960-325-531-9.

Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

[…] Επηρεασμένος από τα κολλάζ των υπερρεαλιστών, αλλά κι από τις τυπογραφικές υπερβολές της αφίσας που είναι σαφώς πιο τελεσφόρες από την κλασική, γραμμική ανάπτυξη ενός θέματος σε βιβλίο, ο Μπένγιαμιν επιλέγει το 1928 για τον Μονόδρομο έναν τρόπο έκφρασης πιο μοντέρνο, που ταιριάζει ιδιαίτερα στη διεισδυτική του ματιά, η οποία ανασύρει νόημα απ’ την αποκαλυπτική λεπτομέρεια και του προσφέρει ταυτόχρονα ένα ευρύ πεδίο δράσεως. Προσαρμόζει το φακό του στο σχήμα των σύντομων αφορισμών για να συντομογραφήσει τις νεότευκτες μαρξιστικές του αντιλήψεις, αναμνήσεις από το αστικό του παρελθόν, αριστοτεχνικά αποδοσμένες παιδικές εμπειρίες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις αλλά και τον βαθύ μυστικισμό μιας πεσιμιστικής αποτίμησης της ιστορίας που καθώς προχωρά, θρυμματίζεται σε ερείπια. […]

Αποσπάσματα από το βιβλίο: 

Ι

ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ

Το να πείθεις είναι άγονο.

(Μονόδρομος, σελ. 39)

ΙΙ

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΣΚΑΛΕΣ!

Ένα καλό πεζογράφημα δουλεύεται σε τρία στάδια: ένα μουσικό, όπου συντίθεται, ένα αρχιτεκτονικό, όπου χτίζεται, τέλος ένα υφαντουργικό, όπου υφαίνεται.

(Μονόδρομος, σελ. 62-63)

ΙΙΙ

ΛΥΧΝΙΑ

Τον άνθρωπο τον γνωρίζει μόνον όποιος τον αγαπά χωρίς ελπίδα.

(Μονόδρομος, σελ. 90)

ΙV

ΟΠΤΙΚΟΣ

[…]

Το βλέμμα είναι το γέρμα του ανθρώπου.

[…]

(Μονόδρομος, σελ. 101)

V

ΨΙΛΙΚΑ

[…]

Σιτιστής όλων των ανθρώπων είναι ο Θεός, και υποσιτιστής τους το κράτος.

[…]

(Μονόδρομος, σελ. 123)