«Οι ολιγάρχες»: Το νέο βιβλίο του Γ. Κοντογιώργη, μόλις κυκλοφόρησε

 

Γ. Κοντογιώργης, Οι ολιγάρχες:  Η δυναμική της υπέρβασης και η αντίσταση των συγκατανευσιφάγων, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2014, ISBN: 978-960-16-5375-4.

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο πόνημα του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη με τίτλο Οι ολιγάρχες:  Η δυναμική της υπέρβασης και η αντίσταση των συγκατανευσιφάγων από τις εκδόσεις Πατάκη. Στην ιστοσελίδα του εκδότη διαβάζουμε:

Τι είναι αυτό που κάνει τους ολιγάρχες της εποχής µας να µην αποδέχονται τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του πολιτεύµατός τους;  Αγνοούν άραγε τις στοιχειώδεις έννοιες; Αισχύνονται να συνοµολογήσουν ότι διαπνέονται από µια βαθιά ολιγαρχική ιδεολογία; Μήπως µε τον τρόπο αυτόν επιδιώκουν να απαγορεύσουν την εξέλιξη, προκειµένου να διατηρήσουν την πραγµατική ιδιοκτησία της πολιτείας και, συνακόλουθα, να υποτάξουν τον σκοπό της πολιτικής στο συµφέρον των ιδίων και των συγκατανευσιφάγων;

Από την άλλη, τι κάνει τις κοινωνίες να εκχωρούν τη διακυβέρνηση στους ολιγάρχες και στη συνέχεια να διαµαρτύρονται επειδή αυτοί τις αγνοούν και ιδιοποιούνται τον δηµόσιο σκοπό της πολιτικής; Γιατί, αντί να διαδηλώνουν, δεν αξιώνουν τη συµµετοχή τους στις πολιτικές αποφάσεις, ώστε να κρίνουν αυτές εν µέρει (η αντιπροσώπευση) ή εν όλω (η δηµοκρατία) τι είναι ορθό και τι όχι για τη χώρα;

Η νεοτερική διανόηση, για να αποτρέψει την κοινωνία των πολιτών να αναδιατυπώσει το πρόταγµά της, την έχει εγκιβωτίσει στο δίληµµα της (δήθεν) «πολυπλοκότητας», σε συνδυασµό µε το επιχείρηµα ότι δεν είναι παραδεκτό να κυβερνά ο αδαής και απαίδευτος όχλος, επειδή η σκέψη του αγγίζει το επίπεδο των ταπεινών συναισθηµάτων και της ιδιοτέλειας, και, προφανώς, δεν έχει τη (διανοητική και πραγµατική) δυνατότητα να αποκτήσει την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήµατα της πολιτικής! Εντούτοις, στη διερώτηση αυτή ο Αριστοτέλης θα αντιτείνει: «Ο καθένας εκ των πολλών µόνος του είναι κατώτερος από τους ειδικούς, αλλά όλοι µαζί είναι πολύ καλύτεροι ή, πάντως, όχι χειρότεροι από τους ειδικούς». Επιπλέον, η κοινωνία των πολιτών θα πολιτευθεί κατά το συµφέρον της, οι ολίγοι κατά το ίδιον αυτών συµφέρον.

Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η ανάσχεση της πορείας της Ελλάδας, αλλά και της ανθρωπότητας, προς τον όλεθρο θα επέλθει µόνον µε την υπέρβαση του ολιγαρχικού καθεστώτος και την αντιπροσωπευτική µετάλλαξη της πολιτείας. 

***

[update 21-4-2014 ]

Απόσπασμα από το βιβλίο:

[σελ. 203] […] Προφανώς δεν άλλαξε το DNA του Έλληνα με την είσοδό του στο κράτος-έθνος. Το κράτος που εννοεί να ενσαρκώνει το πολιτικό σύστημα προσιδιάζει σε μια κοινωνία που μόλις εξέρχεται από τη φεουδαρχία. Όχι όμως σε μια βαθιά ανθρωποκεντρική κοινωνία. Οι στρεβλώσεις που επισημαίνονται οφείλονται ακριβώς στο αναντίστοιχο του προ-πολιτειακού (προ-αντιπροσωπευτικού και προ-δημοκρατικού) κράτους με την προσιδιάζουσα στον ανθρωποκεντρικό Έλληνα δημοκρατική ή, κατ’ ελάχιστον, αντιπροσωπευτική συμπεριφορά. Παρ’ όλα αυτά, οι καθεστωτικές και βαθιά αντιδραστικές ελίτ, με προέχουσα τη διανόηση, προκειμένου να υποστηρίξουν το διακύβευμα του κράτους, έριξαν όλο τους το βάρος στην ενοχοποίηση της κοινωνίας και του παρελθόντος της. Η άποψη αυτή, όπως προείπα, είναι εξ ολοκλήρου ανιστορική και περιέχει ιδεολογικό δόλο, αν όχι βαθιά άγνοια.

Γ. Κοντογιώργης, Οι ολιγάρχες:  Η δυναμική της υπέρβασης και η αντίσταση των συγκατανευσιφάγων, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2014, σελ. 203 (απόσπασμα)

Περί βιβλίων

του Αριστείδη Μπαλτά

Πηγή:  Η ΑΥΓΗ, 13-4-2014

Το βιβλίο είναι υλικό αντικείμενο που απευθύνεται στη σκέψη ή στο συναίσθημα, που θέλει κάτι να εκφράσει ή κάπου να συνδράμει. Ακόμη και αν διαιρείται σε τόμους ή αποτελεί συλλογή σχετικά αυτοτελών κειμένων, το βιβλίο ενοποιείται από μια ιδέα που κατά κανόνα αποτυπώνεται στον τίτλο του, οσοδήποτε υπαινικτικά. Η διαχείριση της ιδέας μπορεί να ενδυθεί ποικίλες μορφές. Ας πούμε του αφηγήματος, του ποιήματος, του διαλόγου, των ταξιδιωτικών εντυπώσεων, του δοκιμίου, της σάτιρας, του εγχειριδίου, της οδηγίας. Ή κάποιου συνδυασμού τους. Μπορεί να μορφοποιείται ως πραγματεία, ως ανθολογία, ως άρθρωση αφορισμών, ως συλλογή τεκμηρίων. Όπως και υπό πολλούς άλλους όρους, όχι πάντοτε σαφώς προσδιορισμένους.

Όπως είχε κάποτε παρατηρήσει ο Άγγελος Ελεφάντης, μερικά υλικά αντικείμενα που φέρονται ως βιβλία συνιστούν μη-βιβλία. Αποτελούν μάλλον αθύρματα πεπλανημένης και απειθάρχητης βούλησης, σπαράγματα που πετιούνται φύρδην μίγδην σε τυπογραφικά φύλλα, συγκροτώντας ενοποιητική ιδέα μόνον ιδίοις αναλώμασι. Στην ιδιαζόντως φιλελεύθερη ελληνική αγορά τέτοια «βιβλία» βλέπουν το φως μόνο λόγω της ματαιοδοξίας του παραγωγού τους ή χάρη στην ανενδοίαστη γενναιοδωρία και τη σκληρή ιδιοτέλεια του εκδότη τους.

Υπάρχουν και τα βιβλία της προ χειρών επικαιρότητας, εκείνα που συμμαζεύουν όπως – όπως κεφάλαια μόνο για να αδράξουν τον παλμό της στιγμής. Πρόκειται για πρόχειρα συμπιλήματα, δηλαδή βιβλία κατά προσέγγιση, που επείγονται να εμφανιστούν στον αφρό για να προβάλουν εδώ και τώρα την εγρήγορση του συγγραφέα τους -ή απλώς για να πουλήσουν. Η χειρονομία είναι διάφανη, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι υποχρεωτικά επιβλαβές. Απέναντι σε ένα ζήτημα που απασχολεί, όντως αισθανόμαστε συχνά την ανάγκη κάτι να διαβάσουμε. Ακόμη και μια άτεχνη συρραφή κατασκευασμένη επί τούτω. Κάπως έτσι δημιουργούνται εφήμερα ευπώλητα.

Τα βιβλία κρίνονται. Από τους αναγνώστες τους, με ενδεχόμενη μεσολάβηση κάποιων επαγγελματιών ή ερασιτεχνών της βιβλιοκρισίας. Η κρίση δεν αφορά τόσο το περιεχόμενο της ιδέας που συνέχει το βιβλίο όσο τον τρόπο με τον οποίο την πραγματεύεται, δηλαδή την πειθαρχεί εσωτερικά. Καθιστώντας την έτσι αξιόμαχη, κατά τα δικά της ίδια μέσα, στο ειδικό δημόσιο πεδίο όπου θέλει να ενταχθεί.

Κάποια βιβλία παρουσιάζονται δημόσια. Κατά κανόνα από κάποιους ειδικούς του συναφούς πεδίου. Αυτοί υποτίθεται πως έχουν διεξέλθει το βιβλίο και συμφωνούν να το συστήσουν. Δέχονται να καταστούν ένα είδος γέφυρας ανάμεσα σε εκείνο και στους υποψήφιους αναγνώστες του. Η συνήθεια είναι γόνιμη. Τα κλειδιά ανάγνωσης που προτείνονται στις συναφείς εκδηλώσεις μπορεί να συμβάλουν στη γνωριμία με το βιβλίο ή ακόμη και να εμπλουτίσουν τους ίδιους τους όρους ανάγνωσης.

Εδώ και καιρό έχει αναδειχθεί στα καθ’ ημάς μια ιδιόρρυθμη εκδοχή βιβλιοπαρουσίασης, χαρακτηριστική του κυρίαρχου δημόσιου ήθους: πολιτικά στελέχη περιωπής συνευρίσκονται για να ομονοήσουν επί της απαράμιλλης αξίας του παρουσιαζόμενου βιβλίου. Η συνήθεια ωφελεί: τα πολιτικά στελέχη επιδεικνύουν πνευματικότητα και οι συγγραφείς εύρος απήχησης. Εκείνο που δεν ωφελείται είναι το ίδιο το βιβλίο. Γιατί τα φώτα της δημοσιότητας που περιβάλλουν την αντίστοιχη εκδήλωση -χωρίς αυτά η εκδήλωση δεν θα είχε νόημα- αφήνουν το τελευταίο στο σκοτάδι. Του αξίζει τέτοια μεταχείριση; Δεν μπορούμε να αποφανθούμε γενικώς και αδιακρίτως. Αλλά έτσι ή αλλιώς scripta manent.

http://www.avgi.gr/article/2282167/peri-biblion

nerzack, Το χωράφι

Είχα μια χέρσα γη
που έγινε χωράφι
γιατί έτσι το γράφει
μέσα η Διαταγή.

Και με σπαρτά ειδικά
πρέπει σπαρμένη να’ναι
να φαν γιατί πεινάνε
πολύ τ’αφεντικά.

Πέφτει βαριά βροχή
βροχή από χρυσάφι
μα μόνο στο χωράφι
αυτό δε σταματά.

Δύναμη τούτη η γη
πες μου γιατί δεν έχει
πες μου γιατί δε βρέχει
στη γη με τα σπαρτά.

πηγή: ΦΕΡΕΛΠΙΣ ΝΕΟΣ

Πέτρος Θεοδωρίδης,Kαμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

Καμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

νιώθουμε την αλήθεια μας κι ως τα βαθιά Πονάμε

Ύστερα βυθιζόμαστε στου ύπνου μας τη Λήθη

σκεπάζουν την αλήθεια μας,των όνειρων οι μύθοι

***

Καμιά φορά στα ξαφνικά, ραγίζει η καρδιά μας

και τρέχει ο νους ανήσυχος και πάει στα παιδιά μας

δεν είναι τα μελλούμενα που μας ανησυχούνε

είναι που τα παιδάκια μας, ψάχνουνε να μας βρούνε

***

Τα βλέπουμε, χαθήκανε στου Μέλλοντος τα δάση

το στοίχημα που βάλαμε – το ξέρω – έχουμε χάσει

αυτά  ειν’ οι Οιδίποδες με πληγωμένα Πόδια

και κάθε τόσο τους ζητούν, στο Μέλλον τους, διόδια

***

Ας ήταν να γυρίζαμε, του Ρολογιού τους δείχτες

φαίνεται αμαρτησαμε, γίναμε αιμομίχτες

και ίσως να δαγκώσαμε του Σατανά το Μήλο

θεέ μου πόσο θα θελα να είχα ένα Φίλο

***

Θέ μου μας καταράστηκαν σαν την Γενιά του Κάιν

κι οι Γερμανοί μας νίκησαν με το σκληρό τους Νάιν

***

Ας ήταν ένα Όνειρο ετούτος ο Εφιάλτης

ο Χρόνος είναι, μέσα μας ο πιο μεγάλος άλτης

ας ήταν να μη νύχτωνε, αυτό εδώ το δείλι

ας ήταν να με φίλαγαν τα δυο γλυκά σου Χείλη

***

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης

http://www.youtube.com/watch?v=0NH-5KWNkqA

Πέτρος Θεοδωρίδης, Ένας φασισμός αναδύεται

Ένας φασισμός αναδύεται

Απ’ την αμηχανία των καιρών,
το χρέος, την Ανημπόρια, την έλλειψη θάρρους,
την αλαζονεία και τις δεκαετίες που προηγήθηκαν.
Ένας Φασισμός αναδύεται.
Ξανά ο Απωθημένος Εγωισμός της Ημιμάθειας,
η Φτήνια των μικροαστών η αυταπάτη
Ένας φασισμός που φύτρωσε μεσ’ τον Ναρκισσισμό και στην αφέλεια,
και δωστου Φούσκωμα και εθνική υπερηφάνεια και τώρα
που σκίζεται το πέπλο και η Γύμνια μας φέρνει την Ντροπή ξανά
Ο Φασισμός: να σκεπαστούμε, να μη δούμε, να κρυφτούμε..

Στο
Πορτραίτο
Του Ντόριαν Γκρέυ

Πέτρος Π.Θεοδωρίδης

[πηγή: http://bibliotheque.gr/?p=35096 ]

http://www.youtube.com/watch?v=S1iOJA91r5M