Νοσφεράτος, Το μέλλον των παιδιών είναι η Μπότα

Το Μέλλον των παιδιών είναι η μπότα

σ’ αυτήν την επανάληψη ταινίας

στην δίνη αυτή της πιο Τυφλής της Βίας

Το μέλλον των παιδιών  είναι η Μπότα

***

σ’ αυτήν  την κοινωνία που πεθαίνει

το μέλλον είναι σαν Ψυχή που βγαίνει

όπως  το Αίμα μας καθώς αιμοραγούμε

σαν εκπνοή καθώς ψυχορραγούμε

***

Το μέλλον όλων μας είναι  η Μπότα

Τίποτε πια -ποτέ ξανά- όπως και Πρώτα…

χωρίς  φωνή αυτή η χωρα  που πεθαίνει

σαν  ένα δακρυ απο το μάτι που δεν βγαίνει..

Νοσφεράτος

Πηγή: Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

Advertisements

Νοσφεράτος,Τι να’ναι αυτό που φλόγα βγάζει σαν κερί;

Πηγή: Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

Κι έτσι γλιστράνε στο κενό οι θεωρίες
Και ξεκολλάνε –σαν τα άστρα-οι σημασίες

Σε μια τροχιά ελλειπτική-στη σιωπή
(αφού κανείς μας πια δεν ξέρει τι να πει)

Μα …στάσου ! τι’ ναι κείνο το σημάδι;
Που λάμπει σαν πολύτιμο πετράδι;

Τι τάχα τρεμοφέγγει στα ουράνια
σαν να’ταν η ελπίδα η πιο σπάνια;

Τι να’ναι αυτό που φλόγα βγάζει σαν κερί…
Και μου θυμίζει κάποια εικόνα ιερή ;


Γαλάζιο φάντασμα σε μαύρο Ουρανό
Στις καμινάδες μας ,και μοιάζει με καπνό….;

Ή μήπως είναι η ίδια η ψυχή μας;
Και το απόσταγμα της μίζερης ζωής μας;

Σα μέσα στη σπηλιά –σταλαγματιά
Σαν του Θεούλη -στους ανθρώπους- η ματιά….

http://nosferatos.blogspot.com/2009/03/blog-post_2705.html

Νοσφεράτος, εγώ δηλαδή ενας άλλος

Εγώ δηλαδή ένας άλλος,
δεν είμαι παρά ένα σημαδάκι,
μια αιχμηρή ακρούλα σ’ αυτό το τεράστιο πλάσμα του εαυτού
κολυμπώ μες την αλλότητα μου,
βουλιάζω μέσα στις δίνες του μυαλού μου: όταν ονειρεύομαι, αναδύονται θρυμματισμένες μνήμες, αισθάνομαι ξανά τις μυρωδιές, τις γεύσεις πού ένιωθα μικρός: να είσαι παιδί επτά χρόνων, κοκαλιάρικο και να κοιτάς αστέρια ένα βράδυ, μέσα στα χόρτα τόσο ψηλά, τόσο μεγάλα-ακούρευτα χόρτα

να είσαι τόσο μικρός και ο κήπος να σου φαίνεται μεγάλος και τα αστέρια πολλά,  παρά πολλά: τρεις χιλιάδες ακριβώς.
Κι εγώ ριγούσα από ευχαρίστηση χωμένος μεσ’ τη θαλπωρή του χόρτου και τη μυρωδιά του χώματος, μυρίζοντας εκείνη τη θεσπέσια νυχτιά, τα αστέρια-μικρές τρυπίτσες στον ουράνιο θόλο πού αφήνουνε να φανεί λίγη από τη λάμψη του αληθινού θεού- μήπως τότε ή πιο παλιά ήξερα ή μάλλον ένιωθα πραγματικά την αλήθεια; Λίμναζα ευτυχισμένος μεσ’  τις ανομάτιστες ακόμα επιθυμίες σαν αδαής νάρκισσος πού δεν είδε ακόμα το πρόσωπο του στα νερά της λίμνης .Και όλη η μετέπειτα επιθυμία, δεν ήταν παρά το πένθος για εκείνη τη στιγμή, πού δεν ξέρω αν έζησα ή ονειρεύτηκα ή μήπως τώρα αναπλάθω σαν μαγικό πεδίο αναφοράς: ου-τόπο πού να συντηρεί τον μύθο μιας χαμένης ευτυχίας, νοσταλγίας: αρνήθηκα την ενηλικίωση μου εξαρχής- αρνούμαι, είπα, να παραιτηθώ από αυτό το –υποτιθέμενο- βίωμα ευτυχίας πού ακόμα και τώρα φαίνεται τόσο ζωντανό σαν να έγινε χθες και πλέει μέσα στο μυαλό μου σαν ένα ευτυχισμένο καρυδότσουφλο-ακυβέρνητο, μάταιο, αυθόρμητο και ειλικρινές, ορθάνοιχτο,….Γιατί αργότερα περιπλέχθηκα σε μαιάνδρους και στριφνά περάσματα, ενώ οι επιθυμίες μου ήταν τόσο φωτεινά απλές;

Νοσφεράτος

*****

Πρώτη δημοσίευση στο ιστολόγιο Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ, 13-6-2011. Θερμές ευχαριστίες οφείλουμε στον φίλο των «Αναγνώσεων» Νοσφεράτο που επέτρεψε την αναδημοσίευση του πονήματος του εδώ.

Νοσφεράτος,Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και είναι σα Ρολόι

Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και είναι σα Ρολόι
Κι όλο σκαλώνει σε Λυγμό και είναι Μοιρολόι

Αυτός ο Χτύπος της καρδιάς , το αίμα που κυλάει
σα μια φωτιά που σιγανά το κούτσουρο ρουφάει

Αυτό που κουλουριάζεται μέσα μας κι είναι Φίδι
που όλο τρώει την ουρά, εσωστρεφές σα στρείδι

Αυτό που είναι όστρακο και απο μέσα κλείνει
Κι ο εσωτερικός ρυθμός που η ζωή μας δίνει

Αυτό που ήτανε παιδί ! Αυτός που είναι γέρος
κι οι μνήμες που μας δέσανε γερά μ’ Αυτό το Μέρος

Αυτός ο τόπος ο Άτοπος, αυτή η Ου-τοπία
Και οι Ζωές οι εφτάψυχες που φεύγουν Μία- Μία

Αυτός ο πόνος κι η Χαρά , η Λύπη και η Θλίψη
Κι ο ιστός ο πιο βαθύς, αράχνης , που ‘ναι η Τύψη

Της ενοχής μας η φωλιά ,στα Μύχια που κουρνιάζει
Και είναι σαν Αρπαχτικό , την ομορφιά π’ αρπάζει

κι ο εαυτός μας που κυλά στ’ ορμητικό ποτάμι
κι εμείς που αναπνέουμε στη Λίμνη με καλάμι …

Οι χτύποι λιγοστεύουνε κι έρχεται το σκοτάδι
κι όλο περιμένουμε-μάταια- το σημάδι…

Νοσφεράτος

Ευχαριστούμε θερμά το φίλο nosferato που επέτρεψε την αναδημοσίευση του πονήματος του στις  «Αναγνώσεις»

Πηγή:

http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/11-2008-httppontosandaristera.html

& σχόλιο 63 στο πόστ του ιστολογίου «Πόντος και Αριστερά»:

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/24/konaki-m-l/